Abnegatka

Oho. Bywam abnegatką. Źle to i nieźle, ale może się tylko tłumaczę z lenistwa...

Znów ta świadomość pojawia się w moim umyśle, a pojawia się raz na kilka lat, najczęściej wywołana czyimś krzywym spojrzeniem. No bo tak- abnegacja nie jest wcale czymś pochlebnym, choć mogłoby się tak zdawać.

Abnegacja to wyrzekanie się tego, co nam zbywa, w imię tego, co jest subiektywnie pojętą wartością wyższą. Przynajmniej ja to w ten sposób rozumiem.
Abnegacja to również pomijanie na liście spraw, o które zadbać należy, własnych wygód i wyglądu.

Mówiąc wprost, taka abnegatka jak ja- a przecież przyznaję się do bywania nią, a nie bycia na stałe- to osoba, której się zdarza zapomnieć odpowiednio ubrać, zapomnieć się uczesać, zapomnieć, że jak nie wytrzepie wreszcie dywanu, to kurz ją żywcem zeżre. A tam, zapomnieć... kicha, kaszle, ale zawsze jeszcze znajdzie coś pilniejszego do zrobienia.
Uważam jednak, że ustalenie tego, co jest pilniejsze, to zawsze jest kwestia subiektywnych odczuć. Tak samo jak ustalenie co nam zbywa. Wiem, są wartości, które wartościami są niepodważalnie z uwagi na kulturę, na świat... No wiadomo, że czyjeś życie ważniejsze jest od wygody, że wspieranie przyjaciela to więcej niż piłowanie paznokci.

A jednak abnegacja to niekoniecznie piękno wybierania tych działań, które niosą światu światełko, zamiast dbania o siebie. To niekoniecznie piękno, bo na dłuższą metę takie podejście spala i prowadzi do niczego innego jak tylko do przebudzenia się dnia pewnego ze świadomością, że się przesadziło, że nie za każdym razem należy rezygnować- nawet z tych najprostszych, najbardziej błahych potrzeb. Że może jednak czasem należy zadbać o siebie. Że bycie zawsze dla innych po prostu prowadzi do poczucia krzywdy. A to już jest przyczynek do mnożenia pretensji do świata za odebrane szanse.

Zastanawiam się więc czasem, kto mi te szanse i okazje odebrał i wiem, że pretensje do świata są tu kompletnie bezcelowe- podejmuję własne wybory. Jeśli rezygnuję z "jakichś tam" swoich potrzeb, bo uważam, że tak chcę/powinnam/mogę. Jeśli zdecydowałam, to nikt inny nie jest winien, a już na pewno nie bardziej niż ja sama.

Ze zgrozą patrzę na ludzi krzyczących, że zaangażowanie w pracę, czy inne dzieło, odebrało im lata życia w taki sposób, jakby byli do tego zmuszani. Oczywiście, ja też narzekam, że coś mi kiedyś umknęło- najczęściej narzekam na siebie, bo jeśli coś nie daje Ci szczęścia... przerwij to w porę, nie patrz tępo na mijające lata.

Ot, nostalgiczna porada czasami abnegatki. Nie da się bowiem zrzucić winy za własny bałagan na kogokolwiek. Nie da się oskarżyć kogoś o to, że się chciało coś zrobić dla niego. Nie da się.
A przynajmniej się nie powinno.

Oczywiście, jeśli wśród synonimów słowa abnegatka wyłowić takie jak flądra i niechluj, to tym bardziej podkreślam, że "bywam", a nie "jestem",

choć różne są zapewne zdania na ten temat ;)