Wiosno

Wiosno, jesieni
nie czyń w sercu moim,
nadziei nie karz
i nie gaś ochoty.

Wiosno, nie rozlicz
mnie z marzeń spełnionych,
z kilku chwil pięknych
a niewysłowionych.

Wiosno, nie zakończ
westchnień moich ciepła,
przeżyć się nie waż
mych deprecjonować.

Wiosno, pamiętaj,
Ty posłanko wrażeń,
że Twoją łaską
jest wskrzeszać emocje.

Wiosno, a jednak,
oddaj mi rozsądek
zgubiony pośród
odczuwania życia.

Nie strachem nakarm,
ale zrozumieniem,
że zrozumienie
nie może mnie chronić.


Człowiek nie może być zdrów oraz niezdrów
nie może także żyć nie oddychając.
Człowiek nie może nie myśleć i myśleć,
ale może człowiek wspinając się spadać.

Nie wiedzieć

Tak długo nie rozumiałam.
Potem nie wolno mi było wiedzieć.
W końcu stanęłam przed prawdą
a nawet szept mi zabrano.

Czy wiesz, jest mi tajemnicą.
Czy wiedzieć chcesz, jest sekretem.
Lecz wiedzieć Ci zabronione-
i Tobie szept odebrano.

Nie, nie wolałam nie wiedzieć.
Nie, nie chcę, żebyś nie wiedział.
A jednak krzyczę milczeniem
i słucham Twojego milczenia.

Zrozumienie poznawszy
zawsze już będę je wzywać
lecz nie chcę wiedzieć na pewno
czy też się do mnie wyrywa.

Usiądę więc na źdźble trawy,
to ono mnie ukołysze.
Usnę otoczona łąkami-
to one mnie otulą.

Posłucham oddechu wiatru,
powącham wody jeziora,
dotknę piasku na plaży
mając szesnaście lat.