Samotnik w społeczeństwie

Na szkolnym korytarzu stoi oparta o parapet, z dala od wszystkich. Udając, że czyta podpatruje zachowania rówieśników zastanawiając się co ich tak wszystkich do siebie nawzajem ciągnie. O co im chodzi? Po co biegać w tą i z powrotem, mówić i mówić- wciąż o tym samym. Nie potrafi podejść do rozbawionych koleżanek, nie chce. Nie widzi sensu. Kiedy inni podchodzą do niej, stara się zachowywać jak wszyscy- nie rzucać się w oczy, nie odstawać od grupy. Jest ciekawa nie tego jacy są, ale tego jaka ona powinna być.
W domu słyszy niezmiennie co powinna teraz, natychmiast wykonać, mówić, nie mówić, czuć. Stara się nie rzucać w oczy, może o niej zapomną, często się udaje. Zamyka się w pokoju z książkami. Odkąd nauczyła się czytać, jej życie nabrało sensu. Kolejna historia- kolejne złudzenie, że istnieje naprawdę.

Pierwsze zaproszenie na imprezę w średniej szkole bardzo ją dziwi. Nie wie jak należy się na nią przygotować. Chętnie by odpuściła i żałowała długo, ale ktoś się upiera, poza tym wie, że to jest jej szansa na zrozumienie innych. Idzie, stawiając na gadkę o oryginalności nie zostaje wyśmiana z powodu odstawania od grupy wyglądem i sposobem myślenia. Bawi się naprawdę dobrze. Dzięki zmysłowi obserwacji potrafi w jakimś stopniu dostosować się do grupy- naśladuje ich ruchy w tańcu, śmieje się, kiedy oni się śmieją. Tylko trochę czuje, że nie jest tak samo akceptowanym elementem tej układanki jak inne. Koniec końców słyszy, że nikt się nie spodziewał, że można się z nią tak dobrze bawić. Słusznie- sama się nie spodziewała.
W domu jest nieznośna- tak ją odbierają odkąd nie wykonuje pokornie wszystkich poleceń. Ustalili już wcześniej, że jest leniwa, pozostało jej tylko uwierzyć i to udowodnić. Zaskoczeni tym, że może mieć jakieś zdanie, nie dają jej dojść do słowa. Zamyka się w pokoju, by czytać, częściej- żeby myśleć. Nadal drży i czasem chowa się słysząc ich krzyki.

Wchodzi w dorosłe życie. Pierwsza praca i od razu daje z siebie wszystko. Inni przyjmują to skwapliwie i żądają wciąż więcej. Nauczona, że brak uległości to niemal przestępstwo albo gorzej od niego, nie protestuje, nie broni się.
W domu próbuje wyjaśnić dlaczego nie ma już tyle czasu co wcześniej. Nie chce nikogo winić, więc wini samą siebie, tak jak wszyscy. Przeprasza, że pracuje, przeprasza, że istnieje. Patrzy- i dziwi się dlaczego nikt jej nie rozumie. Czuje, że świat jest poza jej zasięgiem, poza nią. Czuje, że nie umie sprostać wymaganiom relacji międzyludzkich, że ich nie rozumie.

W bólu urodziło się to, co dzisiaj nazywam MOJĄ NIEZALEŻNOŚCIĄ. W bólu, którego nie spodziewałam się znieść.
Nigdy nie rozumiana, bardziej postanowiłam niż doszłam do wniosku, że zrozumienie nie jest możliwe.
Obserwacja zachowań społecznych gatunku homo sapiens stała się moim hobby i moją obsesją. Musiałam upodobnić się do tych, wśród których przebywam.

Jestem w społeczeństwie, funkcjonuję i- śmieszne- uczę tego innych. Nieprzystosowana uczy jak się przystosować, może to w sumie najlepszy terapeuta- ten, który wie o czym mówi...

Tylko, że czasem... czasem rzadziej, ostatnio częściej... czasem czuję, że to nie jest moje miejsce, nie pasuję do ludzi, do ich zasad i ich reakcji. Nie pasuję do większości schematów. Jestem z innej foremki...

Niewinni są rodzice, którzy nie mogą przecież napisać zażalenia, że zupełnie znienacka przydzielono im zbyt wrażliwe dziecko.
Niewinni są nauczyciele, którzy mając dokładne instrukcje pedagogiczne, muszą wykonywać zawód rzetelnie.
Niewinni są współpracownicy, którzy byliby głupi nie korzystając z wyręki.

Niewinni są wszyscy.
Ale- do cholery!- ja też nie jestem temu winna!