Rozmowa o świcie

- Spóźniłaś się- powiedział Świt.

- Ja? Nie byliśmy przecież umówieni.
- No... niby nie byliśmy, ale jednak przyszłaś, a ja muszę zaraz iść. To już nie jest czas świtu, nastał ranek.

- Cóż, właściwie chciałam Cię tylko zobaczyć, stało się. Zresztą, ja też powinnam spać. Jutro...
- O, ciekawe!- ożywił się pozwalając nagle, by niebo jeszcze przez moment mieniło się ciepłymi kolorami- Co będziesz robiła jutro?

- Nieśmiało przypominam- uśmiechnął się szelmowsko ostatnim granatowym obłokiem- że jutro właśnie nastało i już jest, i nazywa się dzisiaj.

- To będzie dobre dzisiaj- wyrwało mu się spontanicznie.
- Jasne, zawsze tak mówisz, chyba masz to w umowie.
- Nieprawda. Mówię, bo wiem. Od tego jestem, żeby wiedzieć.
- Żeby zawsze wiedzieć to samo?
- A kiedyś się nie sprawdziło?
Położyłam palec na nosie i pomyślałam przez chwilę.

- Skoro dzień się zaczyna, nastał, to chyba już jest dobrze.
- Właśnie!- ucieszył się Świt szczerze- Powiedziałbym Ci "Dzień dobry"...
- Nie nabijaj się ze mnie!
- No dobrze, dobrze. Idę. A Ty idź wreszcie do łóżka, nie spaceruj w piżamie.
- Do zobaczenia mądralo.
- Jutro?
- A puścisz tę samą płytę?
- Inną. One nigdy nie powtarzają.
- Ptaki?
- Tak. Wyobrażasz sobie codziennie mówić to samo?
- I śpiewać... Nie. Oj, zasypiam...
- A ja się rozpływam. Dobranoc... A raczej... Dobre rano... Śpij dobrze do popołudnia...
- Do zobaczenia... o świcie.