Cicho przyszedł i usiadł koło mnie.
Nic nie mówił, bo co tu powiedzieć?
Choć przysunął się nieco bliżej,
czułam, że mnie nie dotknie.
Nie otoczył mnie więc ramieniem,
nie podał mi swojej dłoni.
Nawet na mnie nie spojrzał właściwie.
Po co? Przecież mnie widział-
dokładniej niż ktokolwiek.

Westchnął. Tak, westchnął głęboko-
jakby chciał się pożalić, albo
jakby mnie już żałował,
chociaż jeszcze nie wiedział dlaczego.

Łzy kapały nam cicho do wewnątrz.
Krzyk rozbijał ściany nicości.
Niby nic nie rozumiał- facet.
Niby wszystko rozumiał- przyjaciel.

Nie dotknął, nie spojrzał, nie spytał,
nawet nie czuł zapachu szamponu,
ale umiał zapalić powietrze,
chociaż bał się do tego przyznać.

Jeden raz w jego oczach widziałam
smutek, który oboje nas porwał-
wiem, że nad sobą się smucił,
nad swoimi strachami przed życiem.
Wiem, że wtedy był młody,
nie miał siły, by stanąć przy mnie.
Później już nie miał odwagi
zawrócić minionej chwili.

Może jednak nigdy nie dorósł,
może... może tylko przez krótką chwilę
oddychał tym moim smutkiem,
bo nie chciałam by on się smucił.

Moje serce umie pompować-
toczyć krew nie pytając o powód.
Dawno przestało już wierzyć,
że powód jest mu potrzebny,
że ów powód mógłby się znaleźć.

To nie żal, to nie smutek dziś woła
z mojej głębi, że on tam jest ciągle.
To ta przyjaźń- dziwny rodzaj miłości,
który przeżywany przez chwilę,
już nie zniknie, nie odejdzie- nigdy.

Ciepło- tym jesteś we mnie.
Twój głos wołający wesoło
dwa słowa- bo po co więcej?-
to mój własny, idealny azyl.

Poczucie bezpieczeństwa.
Poszukiwanie prawdy.
Odwaga.

Przydałbyś mi się teraz.
Myślałam, że już dorosłam,
że dam już radę sama...

Stań przy mnie, powiedz, że za mnie to załatwisz, nie muszę Cię o nic prosić, wystarczy, że się zgodzę.

Dzisiaj bym zrozumiała. Nie bałabym się być głupia, ośmieszyć się, spróbować.

Ten jeden raz Twoim, wtedy tak smutnym oczom, powiedziałabym, że rozumiem, że nic nie musisz mówić.

Powiedziałabym Ci naprawdę, jak Ci bardzo dziękuję za każdy z tych niezwykłych wieczorów. Za to że mogłam być zwykła. Dziękuję, Kawałku mojej duszy zaplątany gdzieś w świecie. Żyjący gdzieś po swojemu.

Obyś miał dobre noce, pomyślne dni i serce niezmiennie takie właśnie- nieskalane i czyste.