Pilotażowy dzień wakacji, czyli tata i ja

Dobrze w domu być... z tatą

-zwłaszcza, gdy idzie lato.

Wszyscy gdzieś sobie poszli,

schowali się po pokojach

a my z tatą do pracy

wzięliśmy się w dobrych nastrojach :)

Zbuntowałam się dzisiaj. Noż przecież pamiętam jak to jest mieć lat... powiedzmy 13... i mieć już w kwietniu serdecznie dość szkoły. Teraz mam lat 30 i choć sama zdecydowałam, że uczyć się trzeba, to wakacji pragnę jak mało czego.

Zbuntowałam się dzisiaj na poziomie komórkowym i po prostu bum- pilotażowy dzień wakacji. Spanie do południa- no, nie do południa, ale blisko ;)

Odpisywanie na list- niestety nie tradycyjny, tylko mailowy, ale za to bardzo ciekawy. Dobrze jest czasem pomyśleć bez pośpiechu. Nie rezygnować ze snu dla refleksji, nie spieszyć się, cieszyć chwilą, cieszyć się odkryciami w myśleniu czyimś i swoim.

Rodzinny obiad. Nic specjalnego- po prostu wszyscy razem przy kuchennym stole. Niestety w tle telewizor- w przeciwnym razie chłopacy poszliby z talerzami do siebie. Jednak jakoś wytrzymaliśmy bez sprzeczek :) Rzadkość.

Chodzenie przez pół dnia w piżamie- uwielbiam ;)

A potem...

A potem pozmywałam, ubrałam się i chciałam się nawet uczyć... ale przyszedł tata :)

Przyszedł i zapytał czy wrzucimy drewno do piwnicy- wrzucimy, a pewnie! Nie ma nic fajniejszego w nie za upalny, a słoneczny dzień niż wspólna praca na świeżym powietrzu. Najpierw nakarmiliśmy zwierzęta- tata świnie a ja króliki. Świeżo koszona lucerna, rozmowa o chwastach i ziołach...

Potem... siedzenie i gadanie ;)

Często wracając z pracy albo ze szkoły z daleka widzę tatę siedzącego przed domem albo w sadzie. Siadam sobie razem z nim i czasem rozmawiamy o gospodarstwie, czasem o plotkach ze wsi a czasem nic nie mówimy, tylko patrzymy jak się bujają gałęzie brzóz, jak jaskółki wlatują i wylatują z chlewni... uśmiechamy się, gdy wyfruwają z gniazd młode.

Kiedy kłócimy się z tatą, to pół okolicy drży w posadach, a mama wpada w panikę- nawałnica. Ale kiedy się nie kłócimy... Jesteśmy do siebie podobni i całkiem od siebie różni.

Mój tata i ja.

Patrzę przez okno w kuchni jak pcha przez podwórko taczkę i twarz rozciąga mi się w dziwnej minie- tak chodził dziadek, gdy byłam malutka: zgarbiony, walczący z bólem pleców, zmęczony, może zrezygnowany... A teraz dziadka nie ma. Jest tata. Jeszcze jest.