O Ciebie, Ojczyzno, się boję.

O Ciebie, Ojczyzno, się boję.

Drżę w sercu nad Twoim losem.

Gdy idziesz naprzód wiedziona

Nie moim, nie moim głosem.

O Ciebie się boję, Ojczyzno.

Szeptem się modlę za Ciebie,

A w tej modlitwie błagam

Za dom, za naród, za siebie.

Są tacy co mówią: zmiany

To strach, lecz naprzód krok także.

Ja zgadzam się, tylko w ciszy

Patrzę na przyszłość, a jakże.

Każdy ją dzisiaj ogląda,

obraca w palcach, przewraca

A do mnie, jak zawsze, zmartwienie

O Ciebie, Ojczyzno, powraca.

Czy teraz Ci będzie lepiej?

Czy wszystko to Ciebie wzmocni?

Czy zmiażdżą Cię swoją głupotą

Ci, co się czują wszechmocni.

Wszechwiedza bowiem złudzeniem,

Posiada ją Pan Bóg i dość

A we mnie jest jakaś nadzieja

Lecz także jest we mnie złość.

Złość, że mój głos się nie liczy.

Złość, że strach w sercu mieszczę.

Złość, że jak towar Cię brano,

Szarpano, ściskano w kleszcze.

A usta szepczą bezgłośnie,

A serce bezgłośnie się modli:

Spraw, Boże, by tego narodu

Nikt bardziej już nie upodlił.

Spraw, Boże, by Duch Święty

Przed pychą władzę chronił.

Spraw, by w Twoim imieniu

Nie kłamał nikt i nie trwonił.