Zmarnuję sobie życie

Hordy dziko proszących
o ustanowienie własności
gdzie nie spojrzę wzrok dziki
aniołów miłosierdzia
przechodzonego mocno
które się na mnie rzucą
skoro tylko pozwolę
by ułożyć uładzić
niezależność wyciszyć

- Sama sobie zaprzeczasz.
Też mi nowina- pomyślałam po tym jego stwierdzeniu, które być może miało być odkrywcze, najprawdopodobniej jednak nie bardzo chodziło tu o moją świadomość, raczej o radość pseudoodkywcy. Na głos wydałam z siebie tylko mruknięcie do dowolnej interpretacji rozmówcy.
- Mówisz, że chcesz, że możesz, że chętnie, ale odmawiasz, za każdym razem odmawiasz chowając się za pretekstem.
Ciekawe- tego również nie zamierzałam mówić na głos- specjalista od pretekstów wszelakich odwraca problem? No proszę.
- Jakim pretekstem?- grałam na zwłokę, niepotrzebne mi było wyjaśnienie, przecież to on nie rozumiał.
- No, każdym...jakimś, a w ogóle to...
- Nie.- przerwałam zdecydowanie zanim pobrnął już w nowym kierunku- To, że jestem sobą i własną, to nie jest pretekst.
Wręcz usłyszałam jak zipie wojowniczo, tym razem jednak nie chciał się najwidoczniej kłócić, bo nie wytknął mi niedomówień.
- Sama zarządzam moim czasem.- dopowiedziałam łaskawie nagradzając go za zmilczenie.- Wiem, że nie spełniam oczekiwań.
Niczyich poza własnymi- dodałam już wewnątrz głowy.
- Dobrze, załóżmy, że raz jeszcze zapytam Cię o to samo. Zgodzisz się?
- Oczywiście. Jeśli tylko będę miała czas i, rzecz jasna, ochotę.
- No właśnie.
- Co takiego?
- Nic. Czas spać.
- O, chwileczkę. Mogę wiedzieć co "właśnie"?
Miałam jasną świadomość jawnej niesprawiedliwości. To ja w tej rozmowie prowadzę i stawiam warunki.
- No właśnie z tą ochotą, to coś u ciebie słabo.
Nie ma mowy, nie poddam się.
- Właśnie, że wszystko w porządku jest z moją ochotą, ale kiedy ktoś za mnie chce decydować, to naprawdę się wściekam.
- Widzę.
- Jestem jak koń cokolwiek spłoszony- postawiłam na szczerość- niełatwo mnie ujarzmić. Szczerze mówiąc, to nie doradzam próbować.
- Jasne...- czy to był sarkazm?
No i co mogłam poradzić? "Jasne"? "Jasne"- naprawdę?! Nikt mnie lekceważył nie będzie.
- Dobranoc.- w to jedno słowo włożyłam ostatecznie cały zapas samokontroli.
- Ładnych snów.- odpowiedział spokojnie, chyba tym wszystkim zmęczony, czym wnerwił mnie jeszcze bardziej.

Prawda pierwsza: potrzebuję i pragnę opiekuna, który mną pokieruje. Od czasu do czasu. Umówmy się- każdy czasem chce odpocząć, odłożyć opaskę z czoła i grzecznie się podporządkować. Czasem.
Tylko na ogół nie zniosę, że się mnie chce wtłoczyć na siłę we własne plany i podporządkować sobie. Nawet trochę i delikatnie. A nawet jeśli czasem nie chcę walczyć, to robię to z przyzwyczajenia. No i dobrze, jeszcze bym zapomniała.

Mam niewiele.
Ale mam siebie.
Nie umiem żyć- być może, ale życie nieumiejętne jest nadal moim życiem.
Zresztą...
Skąd wiesz, mędrcze, że twój sposób przemijania jest lepszy od mojego???