Humbug

Nigdy nie wiem, kiedy wrócisz nagle
na wskroś przebiwszy mego życia centrum
i krusząc psyche na odłamków ciernie,
które mnie ranią, szarpiąc indolencję,
reminiscencji podasz mi cykutę
uśmiechu cieniem barwiąc jak krwi smakiem.

Nigdy nie wiem, ale złudzeń nie mam
że wrócisz i że choć wspomnieniem
a ranić będziesz to moje jestestwo,
które wśród szlochów chce się kryć przed tobą
lecz zdrajca własną myślą niesion
na zapomnienie nie zechce pozwolić.

Złudzeń nie mam, ale lęk jest we mnie
każe przeczuwać, że kiedyś nie wrócisz.

Nie chcę uwolnić zmysłów od zapachu,
ciepła i prawdy, w której humbug skryty
bo nie ja jedna dałam wiarę słowom
i nie ja jedna istnością zapłacę,
ale być może jedna klęczę teraz
prosząc o więcej i razów, i cierpień.



Przychodzi czasem taka noc, że znaczenie lat znika. Niby wiem, że minęły, ale ich nie czuję, gdy wgryzam się w poduszkę, żeby nikt nie usłyszał, że znów... no cóż, męczące, więc nie, nie każę im słyszeć, wiedzieć. To nie ich historia. To moja połamana dusza zaatakowana kolejny raz bólem blizn, które z bliznami nie mają wspólnego niemal nic- nie wtedy, gdy nie ma mowy o zmrużeniu oka, bo płonie wewnątrz każde niespełnienie, spełnienie i wspomnienie.

A potem przychodzi dzień... dzień, któremu nie umiem podołać. Ludzie żądający uśmiechu, których staram się nie nienawidzić za to, że nie potrafią dostrzec tego, co ukrywam resztką sił.
Dzień, w którym plan działania ma znacznie większe znaczenie niż zazwyczaj.

Przepracuj- podpowiadają naprawdę mądrzy.
Przeczekaj- pocieszają wolący mieć spokój.
Zapomnij- radzą nie mający pojęcia.

Żyj... oby nikt nie był tak okrutny.