Dziś poczułam się jak dama...

Ta... Widziałam kilka razy w telewizji program (rosyjski), w którym damy z wielkiego miasta zamieniają się z wieśniaczkami... hm... życiem?... na 3 dni.
O ile dla dziewczyn z rosyjskiej wsi życie w mieście jest jak bajka- nawet jeśli mało sensowna, czasem męcząca, to jednak bajka- o tyle dla dam 3 dni na niewyobrażalnie dla nich biednej wsi, to najczęściej szkoła przetrwania, gdzie szok szok pogania ;)

Ja mieszkam na wsi, ale wieśniaczką tylko bywam- potrafię kilka rzeczy, które pannom z miasta przez myśl by nie przeszły, a jeśli, to włosy na karku by zjeżyły, ale na co dzień jestem tylko lokatorem gospodarstwa moich rodziców. Gospodarstwa za małego, by zatrudnić kogoś do pomocy, za dużego, by rodzice mogli je własnymi siłami ogarniać. A ogarniają. Coraz częściej widzę tatę pracującego w dziwnie przygarbionej pozycji, mama jest już na rencie z powodu kręgosłupa...

Mimo to, mój dzielny ojciec nigdy nie przyzna, że z własną ziemią nie dałby rady. Prosi o pomoc w kompletnej ostateczności. Przez całe moje życie w owej ostateczności prosił o pomoc moich braci- przez co żałowałam, że nie jestem dla niego wystarczająco dobra... ale w ostatnich latach uznał, że właśnie oni mają swoje sprawy, a mnie należałoby czegoś nauczyć.
Prawda jest taka, że ja nie krzyczę, nie bronię się, tylko się wzruszam, gdy możemy coś razem zrobić i cała dumna jak trzylatka w butach mamy biegnę za nim, bo tata, to jest prestiż :)

Zwykle się nie bronię. Dziś było inaczej, bo zażądano ode mnie asystowania... przy... szczepieniach i odkażaniu ran po przebytych niedawno zabiegach... u świń... Bałam się. Nie umiem, nie mam odwagi, a jak zrobię coś nie tak, albo nie dam rady, to zwierzak ucierpi. Tego to byśmy oboje z tatą nie znieśli. Poza tym, żeby taką świnkę utrzymać, to trzeba mieć mnóstwo siły- no i trzeba wiedzieć jak, a mój tata nie lubi tłumaczyć teoretycznie, on wszystko powie w trakcie, a w trakcie to już się dzieje i nie ma czasu przyswajać... Panika.

Zawdziałam wyjściowe gumofilce, spięłam mocno włosy, odetchnęłam kilka razy i głośno powiedziałam tacie (jakieś 5 razy), że jak będzie na mnie krzyczał, to idę. Wiedział, że nie blefuję. Wiedział też, że bardzo możliwe, że jak zwierzaki będą piszczeć, to ja będę ryczeć- sam mnie uczył, że każdemu życiu serce się należy.

Wkroczyłam do chlewni mimo wszystko skupiona, a nie rozdygotana. Nie mogłam jednak nijak przeskoczyć niedostatków umiejętności w zakresie sztuki obezwładniania zwierza bez szkody dla niego, spowodowanych zapewne tymże oszczędzaniem mnie przez tatę przez lata... Do robienia zastrzyków też nie namawiał mnie zbyt usilnie, bo chyba wyszedł z założenia, że ryzyko jest za duże.

Skończyło się na tym, że stałam przed kojcem i podawałam mu odpowiednie specyfiki, strzykawki, mazaki do znaczenia...
No i wtedy właśnie poczułam się jak dama. Jak dama, która zamieniła się z wieśniaczką i pasuje tu- paradoksalnie- jak wół do karety ;)

Cóż, w każdym razie, mój dzielny tato na mnie nie krzyczał :) A ja westchnęłam w duszy: wakacje na wsi- przygoda życia :)

A to właśnie moi dzielni rodzice ;)