Miejsce pełne Aniołów

Jest takie miejsce na świecie, które jest moją codziennością. To miejsce, które wielu ludziom kojarzy się z moją osobą. To miejsce, w którym pracuję i miejsce którym żyję.

To ludzie, na których mi zależy.

Od początku czułam, że to jest moje miejsce. I zawsze miałam wrażenie, że nie wolno mi tak czuć.

To miejsce jest bardzo kolorowe. Dosłownie- bo każdy chce się pochwalić jak ładnie pokolorował, jak mu się udało skleić, jak cudnie wyciapkał farbami... i w przenośni- bo wypełniają je ludzie, z których każdy jest zupełnie inny. Jak to ludzie.

Większość z nas (większość i przez większość czasu) łączy fakt, że chcemy być razem i robić coś dla siebie nawzajem. Chcemy się widywać, być dla siebie uczynni, tęsknimy za sobą w dni wolne...

To miejsce jest pełne Aniołów. Takich in cognito Aniołów, z których każdy ma swoje różki- niektóre bardzo pokaźne. Każdy Anioł ma jednak serduszko, każdy staje się coraz lepszy.

Anioły mnie doceniają. Czasem za podanie kredki dziękują jak za wielką przysługę- uściskiem, uśmiechem i słowem.

Anioły mnie kochają- tak mówią i ja im wierzę.

Jest wiele miejsc dla Aniołów. Są domy, gdzie anioły mieszkają na stałe, są miejsca, gdzie przychodzą tylko czasami, są też takie miejsca jak to: gdzie Anioły przychodzą codziennie, bo czują się tu jak w domu, spotykają inne Anioły i mogą sobie nawzajem prostować pozaginane piórka...

To jest miejsce, gdzie nie jestem zwyczajna. Jestem wróżką i czarodziejką, i księżniczką, i czasem królową... a często jestem rycerzem.

Rycerz przydaje się Aniołom na codzień. Rycerz ratuje Anioły z najbardziej straszliwych opresji, które przecież mogą je spotkać jeśli tylko zapragną żyć... Rycerz mówi Aniołom, że warto, że życie jest warte opresji i że jeśli już jakaś opresja Aniołowi się trafi, to przecież jest jeszcze rycerz.

Lubię być rycerzem. Naprawdę.

Lubię także być wróżką- rozdawać eliksiry na pobrudzone skrzydełka, złamane aureole...

Moje miejsce pełne Aniołów zawsze zdawało się twierdzą. Bałam się, że pewnego dnia zostanę "kimś z zewnątrz" i nie będę już mogła czarować, ani bronić Aniołów jak rycerz. Bywałam na zesłaniu, wiem jak to jest wchodzić do twierdzy i być "kimś takim, co przyszedł na chwilę".

Miejsce pełne Aniołów nie jest wcale twierdzą. To miejsce, to kruche ściany i równie kruche poczucie bezpieczeństwa.

Moje miejsce pełne Aniołów może zniknąć. Naprawdę- źli ludzie o złych intencjach i dobrzy o dobrych intencjach mówią słowa, które jak kilof rozbijają kruche ściany nibytwierdzy anielskiej.

Rycerz, czarodziejka i wróżka, nawet sama królowa i wszystkie serca aniołów mogą tu nie wystarczyć. Tup, tup, tup- przypomina Pan Czas, że magia nie jest na zawsze, że kiedyś może się skończyć. Bum, bum, bum- uderzają w miejsce pełne Aniołów kilofy słów i myśli.

Nie powinnam zostawać w tym miejscu, to jest zbyt niebezpieczne- mówili mi to mędrcy od dawna, ale wolałam nie słuchać.

Jak mogłabym zostawić Anioły? Kto im ogrzeje serduszka, założy skarpety na zimę, pokaże latem motyla...

Jak mogłabym zostawić Anioły? Kto mi ogrzeje serduszko, założy skarpety na zimę, pokaże latem motyla?

Są inne miejsca pełne Aniołów. Istnieją, ale czy odejść nie znaczy zdradzić Anioły? Serce każdego Anioła w moim miejscu pełnym Aniołów zawiera okruch serdeczny, który był kiedyś we mnie- każdy Anioł ma serce połączone z moim serduszkiem.

Czy odszedłszy od Aniołów mogłabym zachować swoje serce? Czy umiałoby bić miarowo? Czy zostało w nim coś, co umiałabym oddać kolejnym Aniołom?

Anioły nauczyły mnie być. Ja uczę być Anioły.

Jak odejść nie mogąc być bez nich, jak zostać nie mogąc tu być?