Ktoś mi dzisiaj powiedział, że jestem nienormalna.

No... jestem. Zdecydowanie od normy z pewnością odstaję i widać to gołym okiem.

Połowa ludzi w moim wieku posiada już potomstwo- wielu więcej niż sztukę- i układają sobie życie, o jakim marzyłam mając naście lat: rodzina. Bo ja byłam od zawsze prawdziwie asertywna w tym względzie: sama sobie wybiorę jak będę żyć i nic mnie nie obchodzi, czy to jest stereotyp, czy nie: będę prać, zmywać i rozumieć moje dzieci jak nikt... Nie mam dzieci, może nie będę miała, ale nie pozwolę, by to złamało mi życie.
Druga część moich rówieśników postawiła na karierę- ganiają z teczkami, po nocach nie sypiają, nawet przeziębienie planują rok naprzód... zarabiają nieźle, inwestują w przyszłość i raz w roku urlop spędzają w jakimś hotelu przy laptopie obrabiając prezentację, którą pokażą szefowi po urlopie. Tak, takie plany też miałam przez chwilę- będę w czymś naprawdę dobra, by dobrze zarabiać, odłożyć coś na lokatę, zainwestować w jakiś wynalazek, będę miała nowocześnie urządzone mieszkanie- ale ze smakiem, a nie jak poczekalnię w przychodni. Cóż... nie mam lokaty.
Kolejna grupa to Ci nieszczęśliwcy, którym z nieszczęściem do twarzy, wygodnie i nawet przyjemnie- mamusia nadal pierze, gotuje i dogadza, ale że są dorośli, to do tego przeprasza, że musieli zwlec dupsko sprzed telewizora, by podpisać się UP-ie. Durny urząd biedne "dzieci" gania co kilka tygodni... Do tej grupy mi w sumie najbliżej, bo mieszkam z rodzicami i od czasu do czasu dam się nakarmić gołąbkiem, albo innym gulaszem... Tyle, że jak mi mama przynosi wyprane złożone skarpetki, to grozi konfliktem rozbrojnym, bo ja nie chcę, nie potrzebuję i nie zamierzam mieć służby!
Większość ludzi w moim wieku i o moim statusie rodzinnym lubi puścić się na melanż po klubach, rozpić coś z kolegami, stwierdzić z rana, że nie za bardzo wiedzą co wczoraj robili... Ja też czasem nie wiem, co wczoraj robiłam- wtedy, gdy tyle tego, że mózgowie mi samo segreguje, co zapamięta, co nie. Alkohol piję parę razy w roku, ale w życiu nie urwał mi się film- ja tak nie umiem. A klub widziałam może dwa razy w życiu... dyskotekę ze trzy... fajnie było, ale tak jakoś... inne sprawy też fajne.

Takie normy w tym wieku, że ja się w nich nie mieszczę.

Oprócz tego, że jestem w pewnym wieku, to jestem też kobietą. Jestem- no nie ukrywam, jestem. Czasem nastroje moje lecą od śmiechu do płaczu dosłownie w ułamku sekundy. Nauczyłam się tego tak zaraz nie okazywać, stopniować towarzystwu, żeby nie doznali z mojego powodu szoku- i ten rodzaj obłudy też jest niejako kobiecy.
Jestem kobietą samotną. Znam kilka takich kobiet- wszystkie chronicznie tęskniące za tym szczęściem we dwoje, wszystkie mniej lub bardziej załamane. Słyszy się z prawa i lewa- a kiedy Ty wyjdziesz za mąż? a czemu Ty jesteś sama? a czemu Ty sobie kogoś nie znajdziesz? A czemu Ty... się nie zamkniesz- chciałoby się rzec takiemu pytającemu. Norma jest jednak taka- wymogi savoir vivre'u- by odpowiadać grzecznie, więc hodują nerwicę zaatakowane dziewczęta. Ja reaguję dwojako: wpieniam się i daję temu wyraz lub odpowiadam z humorem. ("Jak najszybciej wujku, bo nie mogę patrzeć jak się męczysz zamartwiając się o mnie, a poza tym życie bez seksu jest takie monotonne"...)
Jestem kobietą piękną pięknem dla koneserów (mówiąc wprost nie mieszczę się w podstawowym kanonie piękna i "nie mieszczę się" nie jest przenośnią). Mam, rzecz jasna stado kompleksów- wspominałam przecież, że jestem kobietą- ale nie dokarmiam ich dołowaniem siebie i nie opowiadam każdemu co ze mną jest nie tak. Szczerze mówiąc, częściej sama o nich zapominam, niż wspominam, a dołuję się dziwnie rzadko... Przynajmniej teraz- i oby jak najdłużej.
Jestem kobietą zakochaną. Ustawicznie, nieprzerwanie i nieuleczalnie. Nie do końca zwykle wiem, w czym się akurat kocham, ale... pewnie po prostu w życiu, bo cieszy mnie byle duperel. Zakochanie w moim odczuciu, to stan permanentnego unoszenia się ciut nad ziemią, nie wymagający do tego konkretnego obiektu westchnień.

Takie normy zwykłej kobiety, a ja się w nich nie mieszczę.

No i jeszcze to zachowanie... w tym wieku? (nie)poważna kobieta, która ma wpływ na młodzież... macha nogami z ekscytacji pod stołem i zaciesza bułę niezmiennie, bo udało jej się namówić jeszcze bardziej dorosłych na partyjkę gry "Superfarmer". Czy to takie straszne, że czuję się czasem jak mała dziewczynka i nie ukrywam tego i uwielbiam tak właśnie się czuć?

Normy zachowań, to w ogóle dla mnie taki twór dziwny... No wiem, że się mówi "dzień dobry" i nie pierdzi przy obiedzie z VIP-ami, ale że się nie śpiewa idąc po prostu ulicą, to nigdy do mnie nie dotrze :P

Istnieją normy zachowań, ale ja się w nich nie chcę zmieszczać.

I tu docieramy do sedna. Jestem nienormalna. Jestem- i to jest super. Nie mam nic przeciw normom, jeśli nie są sztucznie tworzone. Jeśli są po prostu wyrazem tego, jacy są ludzie, to ok., są jacy są i są na pewno też jakieś nieodkryte normy, które i mnie dotyczą.
Nie jestem normalna- niezwykła jestem i niech to sobie dobrze zapamięta każdy i do siebie przyłoży.

Jestem niezwykła, nienormalna- i pławię się w tym uczuciu na ogół. A że czasem... tak całkiem z czapy... chlipnie się nad czymś przez chwilę... Czy normalni/zwyczajni nie chlipią?

Proszę, nie wkładajcie mnie w kaftan!