Radosne święto- tak! radosne!

Dzień jest dzisiaj taki a nie inny i widać to wszędzie wokół- na ulicach, na cmentarzach, słychać to również w radiu. Ja osobiście nie popieram wypełniania przestrzeni muzycznej dla kierowców, z których wielu przemierza dziś naprawdę długie trasy, usypiającymi balladami. Szczególnie, że pogoda była dziś deszczowa i ponura.

Po raz kolejny w polskich obchodach tzw. Wszystkich Świętych uderzył mnie upór rodaków, szczególnie wierzących katolików, by wszem i wobec świadczyć jak to poważne i ponure dziś święto. Ale dlaczego? Skoro wierzymy w życie wieczne- i to życie, które z założenia ma być lepsze od tego tutaj, to raczej powinniśmy się radować, że nasi zmarli już zakończyli wędrówkę po tym "łez padole", a mało tego- orędują za nami w niebie. No po prostu super. Tak myślę. W wielkim uproszczeniu, ale jednak.
Przeżyłam dziś taki dziwny moment- wędrujemy z ciocią po cmentarzu, buzie nam się śmieją- cieszymy się obie, że mamy okazję się zobaczyć, że w perspektywie jest jeszcze obiad i podwieczorek w naprawdę rodzinnym i radosnym gronie. Żeby było ciekawiej, na cmentarzu właśnie odbywa się msza święta, jest kazanie i ksiądz- jakby na zamówienie- tłumaczy zebranym, że trzeba się cieszyć każdego dnia z obcowania z Kościołem w Niebie zamiast smucić raz w roku i że zmarli potrzebują naszej modlitwy, a nie lampek...
W tym samym czasie my manewrujemy między ludźmi i nagrobkami dla każdego potrąconego mając uśmiech przepraszający, dla każdego znajomego uśmiech radosny i w ogóle uśmiech dla każdego... i... mam wrażenie, że zaraz nas za ten uśmiech wezmą i wyrzucą za płot cmentarza. Serio. Każdy patrzy krytycznie, jak gdybyśmy w kościele sms-y pisały pod ławką co najmniej...
Ludzie, bez przesady.
Odkąd pamiętam, co roku spotykamy się nad grobem dziadka i zawsze jest wesoło- nie tak jak w tej części cmentarza, gdzie pochowani są Cyganie :) ale też wesoło. Do tego stopnia legendarne są te spotkania, że nawet moja dwumiesięczna bratanica musiała się stawić mimo deszczu ;) Nie, spokojnie- ona akurat po szybkiej zdrowaśce wróciła z rodzicami do samochodu :P
Nie bądźmy egoistami, którym źle, bo tęsknią. Nie bądźmy poszukiwaczami okazji, by ponarzekać. Cieszmy się, że byli wśród nas Ci, z których doświadczeń możemy czerpać, którzy nas kształtowali.
Cieszmy się również, że mamy takie liczne wstawiennictwo w Niebie!

Wiem, że się powtarzam, ale nawet największy grzesznik może się cieszyć perspektywą Bożego Miłosierdzia, a posty i umartwienia nie powinny być na pokaz, tylko w sercach, więc...
cieszmy się, oto nasi bliscy są już przed nami na ścieżce do raju.

No, Bracia i Siostry Katolicy- może posłuchamy o czym mówi nasza wiara? może uwierzymy nie tylko w Boga, ale też uwierzymy Bogu?