Szczęścia miarką nie nabierzesz, czyli o etapach rozwoju

Drogi życia są bardzo różne. Człowiek jednak jest tak skonstruowany, że aby mu się mózg nie przegrzewał od nadmiaru informacji i myśli, do wszystkiego przykłada miarkę stereotypów, przykładów i udeptanych ścieżek. Niektóre z tych ścieżek są już zresztą tak zdeptane, że bezpieczeństwo stąpania po nich budzi poważne wątpliwości.

Światowa Organizacja Zdrowia i inne zbiory mądrych głów uradziły na przykład i określiły dokładnie, kiedy człowiek powinien stanąć na nogi, zacząć chodzić, skończyć szkoły, znaleźć pierwszego, drugiego i piątego partnera, podjąć pracę, wyprowadzić się od rodziców, wstąpić w związek małżeński, dorobić się dzieci, wychować dzieci, zmienić pracę pierwszy, piąty i szesnasty raz, zdradzić partnera, rozwieźć się, mieć wnuki, osiwieć... No, słowem- nie zawracajmy sobie głowy życiem, weźmy tabelkę i odhaczajmy punkty.

No i tu zonk. Zonk, bo ja od początku omijałam tą tabelkę szerokim łukiem...

Już jako młode stworzenie, byłam nieposłuszna przewidywaniom, bo zamiast najpierw ruszyć kufer i zrobić trzy kroki, najpierw nauczyłam się mówić- i to mówić zdaniami! Gdy już rodzice przestali reagować na tyleż urocze, co władcze "Daj mi to" swojej pociechy, uznałam, że ewentualnie mogę się nauczyć chodzić- niech im będzie.

Dalej było tylko gorzej. "Co masz zrobić dziś, zrób pojutrze..." i tak oto jako kobieta po trzydziestce siedzę nad tabelką spodziewanych dokonań, patrzę, myślę, ręka zadrży tu i tam, ale jednak nie, nie i jeszcze raz nie- no nie mam gdzie ptaszka postawić (abstrahując od skojarzeń- eć, eć).

Nie mogę postawić ptaszka, bo nie odhaczyłam podstawowych punktów, a te które odhaczyłam, udało mi się osiągnąć zupełnie poniewczasie.

Jestem więc opóźniona, gąszcz oczekiwań oplątuje mnie z każdej strony jak dżungla, walą się na łeb społeczne naciski: kiedy mąż? kiedy dzieci? kiedy wreszcie zaczniesz zarabiać jak człowiek? nie wstyd Ci mieszkać z rodzicami???

No niech się zastanowię... Nie kradnę, nie morduję, na ludzi na ulicy nie pluję, nie biegam nago po placu zabaw... To czego właściwie mam się wstydzić, z czego tłumaczyć i kto- do jasnej Anielki- ma takie uprawnienia, od kogo otrzymane, by mnie z mojego życia rozliczać?!

Do sedna jednak. Czy niezmieszczenie się moje w ramkach społecznych przewidywań oznacza, że coś jest ze mną nie tak, czy raczej, że ramki powinno się łaskawie produkować w różnych rozmiarach?

Kiedy natrętnym- oj, przepraszam, po prostu dociekliwym- wyjaśniam obszernie liczne powody i okoliczności, które spowodowały, że jestem tu gdzie jestem, taka jaka jestem, słyszę zwykle w odpowiedzi mruknięcie, które przy użyciu wielkich pokładów dobrej woli można uznać za przejaw zrozumienia, ale równie dobrze może oznaczać: "ta...jasne...". Cóż, niezależnie od interpretacji i intencji odpowiedź wypływa z jednego- z przyłożenia moich życiowych wyborów do ogólnie przyjętych kanonów postępowania, nad którym to procesem wisi pulsujący neon wyświetlający w oczobijnym seledynie nurtujące wszystkich pytanie: "co poszło nie tak???" 

Dawno już postanowiłam porzucić strategię szukania dziury w całym, choćby i to całe było całe tylko na pozór, a tak naprawdę przepróchniałe do szczętu. Tym razem też nie chciałabym bić piany na darmo.

W ciemnym lesie ludzkich wtrętów z życie innych chciałabym rzucić w przestrzeń pytanie:

CZY OD ODHACZENIA KOLEJNYCH OKIENEK

ZWYCZAJOWEJ TABELI OSIĄGNIĘĆ

ZALEŻY OSIĄGNIĘCIE STANU SZCZĘŚCIA?

Odważę się odpowiedzieć, choć czuję w kościach, że nie każdy się ze mną zgodzi.

Uważam, że osiąganie etapów życia w kolejności i o czasie wyznaczonym przez mądre głowy nie stanowi gwarancji zadowolenia z siebie, o szczęściu już nie mówiąc.

Natomiast...

Znam co najmniej kilka osób, które nie potrafią być szczęśliwe. Nie potrafią właśnie dlatego, że zbyt często od osób, które darzą zaufaniem słyszą, że jak to? nie masz nikogo? ale przecież na Ciebie już czas... a kiedy Ty chcesz mieć dzieci?

Nosz ludzie!

A jak ktoś nie ma męża/żony, dziecka, domu, pozycji w firmie, supersamochodu... ba! ja nawet ostatnio zebrałam wyrazy współczucia, że nie mam prawka. No nie mam- i to mnie nie czyni nieszczęśliwą, nawet niezadowoloną mnie nie czyni, wręcz przeciwnie, czyni mnie bezpieczniejszą, bo kierowca ze mnie ko(s)miczny.

No więc jak ktoś nie żyje według współczesnych kanonów, to co?

Jak mi dziecię nie funduje rozstroju nerwowego, to już jestem niezdatna społecznie? Nie oddaję społeczeństwu długu zaciągniętego przez samo to, że żyję?

No błagam.

Pracuję społecznie, wspieram mnożących się ostatnio dookoła młodych rodziców, wspieram wymagających tego coraz bardziej moich własnych rodziców i co najdziwniejsze jestem na ogół szczęśliwa (na ogół, bo szczęście nie jest stanem permanentnym)- w czym jestem gorsza?

Ścieżki życia są kręte, strome, kamieniste... Podziwiam wszystkich rodziców, ale póki co dzieci nie mam. Pytanie dlaczego nie chcę ich mieć obraża mnie. Jak dotąd z humorem odpowiadam, że dzieci nie robi się na drutach, ale cierpliwość moja też ma swoje granice.

Nie osiągam kolejnych etapów w wyznaczonym czasie. Pewnie już nie nadgonię zaległości.

Czy i ja muszę popadać w stany depresyjne z tego powodu?

Mam nadzieję, że już nigdy zdanie innych nie doprowadzi mnie do takiego stanu, widzę jednak ile osób nie radzi sobie z tym właśnie, że ich rówieśnicy już to, czy tamto, zdobyli/zrobili.

Tak bym chciała, by każdy wiedział i wierzył,

że ma prawo

tworzyć własną, niepowtarzalną miarę

zamiast mierzyć siebie podług osiągnięć innych.

Tak bym chciała, by uczono młodzież w szkołach

różnicy pomiędzy szczęściem i zadowoleniem

i żeby powiedziano każdemu młodemu człowiekowi,

że ma prawo być szczęśliwy na swój własny sposób.

Tak bym chciała mijać na ulicy, w sklepie, w parku...

ludzi szczęśliwych.

Nie chwilowo zadowolonych, ale szczęśliwych właśnie.

Ot, filozoficzny wieczór.

Bądźcie szczęśliwi, Kochani!