Nie wyjść za mąż przez przypadek

Na początku śmiałam się, że przez przypadek wyjdę za mąż, ale to w pewnej chwili przestało być śmieszne. Przecież nie o to chodzi, żeby kogoś krzywdzić i z wyrzutami sumienia walczyć.

Nie w tym jest rzecz, żeby komplikować nad miarę- bo trochę komplikować musi słowiańska dusza.

Odwieczne to są przecież tańce i podchody. Krok bliżej, dwa dalej... trzy bliżej i stop... by po chwili łaskawie pozwolić się zbliżyć, ale nie za bardzo. Bo radość, ale strach także.

Mogłabym utrzymywać, że jestem ponad to. Mogłabym napisać, że te gierki mnie nie interesują.
Jestem jednak kobietą- w dodatku kobietą o mickiewiczowskiej duszy. W sercu musi się dziać, szczęście nie jest stanem permanentnym, a upraszczanie przeżyć emocjonalnych to zbrodnia na naturze lirycznej. Dodajmy do tego hormony, kompleksy i marzenia.
Tygiel bulgoczący i brak szans na spokój.

Tylko czy ja nie jestem zbyt dziwna? Czy to nie jest jednak tak w normalnym świecie, który od lat pilnie obserwuję i próbuję naśladować, że ludzie po prostu czasem gdzieś z kimś wychodzą? że czasem z kimś rozmawiają serdeczniej? że czasem ktoś zatrzymuje twoją dłoń w swojej odrobinę dłużej i to jeszcze nie zmienia koloru nieba na róż?

Tylko w mojej nadwrażliwej, mimozycznej głowie jest inaczej.

A jednak... im dalej w las... Taa. Prawda jest taka, że im dalej, tym trudniej się wycofać. Ale moja prawda jest też taka, że im dalej, a właściwie- im bliżej... tym częściej pod przymkniętymi powiekami widzę Tamtego, który był moją teraźniejszością i przyszłością, lecz stał się przeszłością.

Na pytanie, czy nie chciałabym mieć dzieci, nie umiałam odpowiedzieć na głos szczerze- nie wyobrażam sobie mieć dzieci podobnych do Tego. Tak się nie stanie. Nawet później, zwierzając się przyjaciółkom umiałam tylko część prawdy wymówić- ale była to bardzo ważna część, może najważniejsza: nie wyobrażam sobie mieć dzieci, które nie byłyby podobne do Tamtego.

Zapytano mnie ostatnio, czy gdyby Tamten wrócił... Mój Boże. Wiem, że nie moglibyśmy stworzyć siebie na zawsze, bo wiem, dlaczego przestaliśmy siebie budować, ale wiem też, że gdyby mi na to pozwolił- nawet nie poprosił, ale pozwolił właśnie- poszłabym za nim. Choćby na jeden dzień. Choćby na jedną noc.
Potem znów umarłabym z bólu, ale nie wahałabym się. Byle tylko posłuchać jego serca, dotknąć zabawnych górek na jego uszach, przytulić policzek do tego miejsca na jego piersi, gdzie zupełnie nie ma włosków, poczuć ten cudny chłodny pocałunek jak muśnięcie motylego skrzydła- jego patent na obezwładnianie moich trosk.

To właśnie jest nieuczciwe. To właśnie sprawia, że powinnam być sama. Powinnam cicho płakać nie słyszana przez nikogo. Powinnam być wierna. Niezależnie od wszystkiego.

Przecież już umiem oddychać powietrzem, które wcześniej nie było w jego płucach.

Jestem małostkowa i wielkoduszna. Tworzą mnie sprzeczności, które Tamtego przerosły, a w które Ten nie wierzy.

Jestem sobą i powinnam być sama.
Powinnam być sama, póki nie zjawi się Taki, który w moje sprzeczności uwierzy, ale go nie przerosną.

Jeśli się nie pojawi, powinnam być sama zawsze.


Powinnam być sama, by pozostać sobą.