Noc duchów, które nie chciały straszyć, cz.4: Ranek (bez) lęku

Jak długa może być jedna noc? Ta noc wcale mi się nie dłużyła- po prostu, jakimś cudem, zmieściło się w niej tyle pięknych scen, że mam teraz w głowie wystawę fotograficzną ;)

Oto ostatnia część tej historii.

Kilka kroków od stacji znajduje się most- oczywiście kolejowy :)

To właśnie on przyniósł wreszcie moment lęku- lęku wysokości ;)

Słońce już wstało, ale tylko przez moment pokazało nam swoje czerwone oblicze,

a potem złagodniało, schowało się za chmury... z korzyścią dla zdjęć :)

Spojrzenie w dół, nawet w dal, odbierało mi pewność siebie...

...ale nie mogłam się wycofać- takie widoki zatrzymały mnie na moście.

Stojąc w jednym miejscu można było podziwiać i przyrodę, i wieś, i miasto, i rzekę...

...i to niezwykłe niebo.

Tylko pod nogi i trzeba, i strach patrzeć.

Spacer po niebie? Proszę bardzo.

Teraz wiem, jak bardzo była mi potrzebna taka przygoda, by odświeżyć myśl i zmienić perspektywę :)

Pozostało już tylko jedno- wrócić do domu :)

A ten powrót był niemniej malowniczy, niż cała noc :)

Jak się nie uśmiechać pod takim niebem?

Ciekawe, czy taką właśnie miałam tego ranka fryzurę ;)

Kilka spojrzeń za siebie też się zdarzyło- a tam niespodzianka:

niebo jeszcze inne, równie ciekawe, puchate...

Kukurydza o tej porze wygląda wyjątkowo niewinnie, ale i tak podejrzliwie na nią zerkałam...

Kto wie, co mogłoby z niej wybiec...

Niebo pęknięte? Bóg patrzy na śpiących?

Nie no... większość ludzi jest już po śniadaniu ;)

"Wsi spokojna, wsi wesoła"...

Dom... szybki prysznic...

No i spać- uroki singielskiego życia ;)

Nie ma to jak skończyć wieczór o 9-ej...

O 9-ej rano ;)