Słabszy dzień

Budzisz się i czujesz, że coś jest nie tak. Coś nie pasuje. Stawiasz stopę na podłodze i niemal natychmiast dociera do Ciebie straszna prawda: lewa. No nie... przecież jeszcze nie wstałaś, może to się nie liczy, jeśli jeszcze na chwilę się położysz.
No tak... ale Ty nie masz na to czasu- ucieknie Ci autobus, albo nie zdążysz zjeść śniadania. Zresztą, koniec końców, nie jesteś nawet przesądna.
Wstajesz.
I zaczyna się jazda bez trzymanki.

Jakby się nadwyrężyły ukryte w Tobie sznureczki, robisz się dziwnie niezdarna, upuszczasz coś, coś przewracasz... Zawodzi Cię zmysł równowagi, poczucie głębi szwankuje i wpadasz na futrynę, choć jeszcze wczoraj przecież mieściłaś się w tych drzwiach... Znajomi nie piszą, nie dzwonią- uznajesz, że ich nie obchodzisz, że już Cię nie pamiętają, że świat się z Tobą nie liczy... Zaistniały w ten sposób dołek zagryzasz czekoladą, dręcząc się świadomością, że to Ci na zdrowie nie wyjdzie. Na pryszcze- owszem.
Autobus Ci uciekł, bo idąc na przystanek musiałaś sobie wyrzucić wszystkie niedoskonałości, dokarmić wszystkie kompleksy.
Poczekasz na następny na deszczu/w upale/ na mrozie- wyjścia nie masz, to czekasz.
W autobusie siedzisz i myślisz o tym, że nikt koło Ciebie nie usiadł, nie zagadał. Widocznie nie wyglądasz na ciekawą towarzyszkę podróży. To na pewno nie ma znaczenia, że gdy tylko ktoś wsiada, udajesz, że śpisz, żeby Ci nie przeszkadzał. Tylko w czym miał przeszkadzać nie wiesz.
Itd., itp.

Alternatywnie.
Budzisz się i w Twojej głowie rozbrzmiewa jedna z ulubionych piosenek, w jej rytmie, tanecznym krokiem przechodzisz do łazienki. Krople z prysznica łaskoczą Cię po plecach, z czego śmiejesz się na głos. Coś wypada Ci z rąk, coś potrącasz- prawie tego nie zauważasz, ale no tak, jesteś przecież taka jakaś rozkojarzona.
Uciekł Ci autobus, bo w drodze na przystanek musiałaś raz jeszcze przemyśleć przeczytany wieczorem rozdział, pośmiać się z żartu, jaki opowiedział Ci kiedyś ktoś gdzieś... Z uśmiechem wspominasz zjedzony po śniadaniu kawałek czekolady- pewnie wyjdą Ci pryszcze, ale przecież ta słodycz... ach.
Czekasz na przystanku łapiąc na dłoń krople deszczu, podwijając rękawy, by "złapać" więcej słońca, albo wspominając jak kiedyś też było bardzo zimno, a jednak z przyjaciółmi przeszliście pieszo pół miasta... A właśnie, przyjaciele- dawno się nikt nie odzywał, więc piszesz zabawną wiadomość i wysyłasz od razu do wszystkich.
W autobusie uśmiechasz się lekko, speszyłaś nastolatka, który chciał usiąść obok. No, może dobrze, można się będzie zdrzemnąć.
Itd., itp.

Czym różnią się te dwie historie? Jedno słowo: podejście.
Tak często świat jest właśnie taki, jakim sami go malujemy...
Bo nawet jeśli jest inny, to tego nie widzimy.

Pozdrawiam tych, którzy mieli dziś słabszy dzień.