Nie o pączka tu chodzi...

Od lat post i przednówek nie straszą nas już głodem. Przestaliśmy- tak ogólnie przejmować się nadmiernie i tradycjami świeckimi, i religijnymi. Nic dziwnego- post w okresie, gdy ziemia jeszcze nie rodzi, a zapasy się kończą, był naturalną metodą przetrwania... A dziś co? Półki w sklepach pełne, warzywa i owoce są dostępne cały rok- i to nie tylko rodzime.

Ciekawe jednak, że porzucając ograniczenia nie porzuciliśmy okazji do "usprawiedliwionego" dogadzania swoim kulinarnym zachciankom... i niechciankom ;) bo wyobrażam sobie, że nie każdy przecież musi lubić pączki.

Sama często powtarzam, że pączków nie jem i nie lubię. No, nie do końca jest to prawda :P Mało które pączki mi smakują- to fakt, ale tych, które mi smakują też się staram nie jeść, bo jak już człowiek zacznie... ;)

A dziś zjadłam- domowe, prawdziwe, z truskawkowym nadzieniem, bez lukru- bo tak lubię- i, co niebagatelne ma znaczenie, zrobione przez kogoś innego :)

Pewnie, że sprzedaż pączków to interes. Pewnie, że marketing się kłania. To raczej oczywiste, że "idea" zajadania lukrowanych wypieków sprzedaje się znacznie lepiej od ideałów ćwiczenia samokontroli przez post...

Tłusty Czwartek, wraz z ostatkami, stanowił dawniej ukoronowanie karnawału i ostatnie "obżarstwo" przed tygodniami diety, która nie miała odchudzać lecz uczyć. Dziś to raczej po prostu okazje do wspólnego biesiadowania.

Dostrzeganie okazji, to jednak nie to samo, co poczucie tradycji, a zjedzenie pączka po drodze do pracy, to nie to samo, co podwieczorek z rodziną. Szkoda, że tak niewiele osób widzi w owej smażonej bułeczce okazję do celebrowania więzi z przyjaciółmi, a tak wielu ludzi patrzy na te 400 kalorii i myśli, że trudno, niech będzie, przecież to Tłusty Czwartek...