Zadane przez ufność

Zaufanie jest pułapką. Jako siostrzany towarzysz nadziei prowadzi do niebezpieczeństwa otrzymania ciosu najboleśniejszego, bo odsłaniamy się na atak.

Już lata temu poznałam bolesną prawdę, że nikt nie może mnie zranić tak bardzo jak ten, komu ufam.
Wyrastając w przekonaniu, że mną przejmować się nie trzeba, że nic się nie stanie, jeśli to akurat ja będę pokrzywdzona, zaczęłam- do niedawna raczej nieświadomie- utwierdzać w tym przekonaniu tych, od których najbardziej nie chciałam otrzymać ciosu. A kiedy sam siebie nie szanujesz, inni też nie będą tego robić...

Myślałam, że świadomie wytyczam granice i podejmuję decyzje. Myślałam, że decydując się na krok dający kilka chwil radosnego spokoju, a prowadzący do późniejszego zacieśnienia duszącej pętli samotności, przewidziałam już wszystkie konsekwencje. Jest jednak jeszcze czynnik ludzki...

Ludzie, których przez całe życie- dla bezpieczeństwa i z ciekawości- uczyłam się rozszyfrowywać, odnajdywać schematy, często są dla mnie do znudzenia przewidywalni. Wiem, co mi zaproponuje sprzedawczyni w sklepie, zanim mi powie "dzień dobry", wiem, że mój brat wpadnie w złość, zanim znajdzie sobie powód. Po prostu wiem.

Czasem jednak ktoś zaskakuje mnie tak bardzo, że nie umiem się odnaleźć. Czasem jest to zaskoczenie unoszące pod chmury, czasem... czasem boli.
Najgorzej, jeśli oba zaskoczenia pochodzą od jednej osoby.

Zapatrzyłam się w spokój i bezpieczeństwo płynące od kogoś i zapomniałam jak przysięgałam sobie, że nigdy nie uwierzę, że można mnie (mnie!) otoczyć tym ukojeniem na dłużej i bezinteresownie. W tym samym teatrzyku udającym życie byłam scenarzystką, reżyserką, aktorką wiecznej premiery i... widownią ciekawą końca. Bo ja przecież wiem, że wszystko ma swój koniec. To tylko ta zdradziecka ufność... po co mi to?

Nagle siedzę patrząc jak za oknem śnieg pada, oblepia gałązki, topnieje i znika. Życie toczy się za zamkniętymi drzwiami mojego pokoju. Nie mam odwagi w nim uczestniczyć. Wiem, jak to się skończy. Znowu.

Dalekie "cześć" dociera do mnie przez mgłę. Pieczątka, podpis, uśmiech rozdawany kasjerkom. Nie-słuchanie, nie-rozumienie, "nie mam czasu myśleć, że istniejesz".