Ja- guzik

"Zasunęła suwak skórzanej kurtki, palce dotknęły kępki nitek po odpadniętym guziku. Jak to jest odpaść od całości? Lęk, ale też ulga. Pogładziła nitki. Zawsze nadchodził w życiu moment, gdy swojskość zaczynała dusić. Obcy stawali się znajomymi, wciągali ją w swoje orbity, dopasowywali jej życie do swojego, a gdy się odsuwała, obrażali się. Skubnęła nitki, ale siedziały mocno. Nie szukała ucieczki, tylko wyjścia z sytuacji. Szarpnęła, zwinęła nitki w kulkę i rzuciła za siebie. Przyszedł czas, żeby zobaczyć pewne rzeczy z dystansu."

Grażyna Plebanek "Bokserka"

...i nagle zrozumiałam. To dlatego życie buja mnie zbyt szybko i zbyt mocno pomiędzy radosną nadzieją i rozpaczą rozczarowań.
Nigdy nie miałam w sobie dość odwagi, albo zawsze miałam w sobie za dużo sentymentalizmu, by pójść dalej, gdy relacje zaczynały mnie przytłaczać. Oderwać się jak ten guzik. Potoczyć się w nieznane.
Już od jakiegoś czasu przestałam wciąż czuć się winna, że nie spełniam oczekiwań- że za rzadko odwiedzam ciotkę, że pozwalam sobie na popołudniowy spacer z własnymi myślami, a nie z kimś, kto rzadko wychodzi, bo nie ma towarzystwa. Przestałam, bo zrozumiałam, że pierwszą osobą, o którą mam obowiązek zadbać jestem ja sama. Bez tego nie pomogę nikomu, a jeśli nawet, to zbyt dużym kosztem.
Wiele razy doświadczyłam i doświadczam tego, co tytułowa "Bokserka"- "dopasowywali jej życie do swojego, a gdy się odsuwała, obrażali się". Tak właśnie jest- w każdym kręgu znajdziemy kogoś, kto jest taką "podręczną deską ratunku", czy raczej "deską wygody". Takie osoby są potrzebne, a bycie kimś takim- jeśli jest się nim czasami, albo po prostu sprawia nam to przyjemność- nie jest żadną ujmą, może być nawet zaszczytem. O wiele bardziej niezrozumiałe są dla mnie w rodzinie, czy wśród znajomych pretensje z serii: "nie masz dla mnie czasu".
Noż ludzie. Powiedz mi, jaki jest Twój problem, w czym mogę Ci pomóc, albo o czym chcesz porozmawiać, a ja ten czas znajdę, jeśli rzeczywiście sprawa będzie pilniejsza, niż moje własne problemy. Tylko nie wymawiaj mi, że nie chcę siedzieć nad kawą i słuchać Twoich wynurzeń, że kiełbasa na promocji, święta idą, gdzieś by się wyszło... Nie skreślam tych tematów, tylko bycie wolnym słuchaczem głupot. Jeśli Ty będziesz mi opowiadać problemy rodzinne koleżanki z pracy, a ja mam milczeć, bo przecież jej nie znam... Jeśli będziesz mi opowiadać o postępach i postępowaniu swoich dzieci, względnie męża, a moją wypowiedź skwitujesz, że jak będę miała swoje, to inaczej pogadamy... to ja wiem... wiem, że NIE GADAMY- Ty mówisz, a to nie jest to samo.
A jednak wciąż słyszę jaki ze mnie sobek i odludek (chociaż pracuję z ludźmi i mam grono przyjaciół, którzy nie wypominają mi, jeśli nie widzimy się kilka miesięcy, bo wiedzą, że gdy będzie trzeba, stanę na wysokości zadania), więc spirala mojego życia wygląda wciąż podobnie: zadowalanie innych- detoks- zadowalanie- detoks- zado... a idź.
Nauczyłam się więc nie ulegać. Nie rozdawać swojego czasu, jak ciastek w podstawówce- do ostatniego i dla siebie nic. Gdy inni szarpią mnie próbując mnie nagiąć do swoich chceń, zamykam się, chowam, uciekam... Nie umiem jak "Bokserka" spakować się, zminić adresu, kraju i kochanka, nie umiem jak ten urwany guzik odtoczyć się od całości i nie wrócić, ale odpoczynek mi się należy. Każdemu się należy.

Niech to będzie moim sukcesem, a nie zakup krakowskiej na promocji, albo zwycięstwo w quizie "100 intymnych szczegółów zupełnie mi obcych ludzi".

Niech mnie nawet przyszyją z powrotem, najpierw spojrzę z dystansu i zdecyduję, czy wrócić ;)