Nigdy nie zrozumiem

Zdarzają się takie dni, że nagle spadasz w przepaść, choć przed chwilą byłaś na szczycie. Czasem istnieje ważny, straszny, smutny powód. Czasem powód jest niewidzialny- może odkryjesz go po czasie, może nigdy. Może takiego powodu w ogóle nie ma.
Może jest, ale ukrywasz go przed światem, przed sobą.

Nie chcesz opuszczać łóżka, to twoja bezpieczna twierdza, taka jakaś pozostałość z dzieciństwa. Zresztą, myśleć o tym też nie chcesz. A właściwie nie "nie chcesz", ale "nie chce ci się"- nie widzisz sensu, nie ma powodu robić czegokolwiek.
No, jeden powód jest- jeśli zostaniesz w łóżku, to w końcu ktoś zadzwoni, ktoś zapuka, ktoś zapyta. Masz niejasne przeczucie, że nie- a jeśli nawet, to szybko się zniechęci- ale chyba tego właśnie najbardziej nie chcesz: przekonać się ostatecznie, że nikogo nie obchodzisz.

Wstajesz więc i starasz się najbardziej konieczne sprawy załatwić tak, jak należy. Zamknięta we wnętrzu swojego umysłu masz wrażenie, że jesteś małym wątłym giermkiem w wielkiej zbroi rycerza i nie możesz dosięgnąć otworu w przyłbicy, by choćby spojrzeć na świat jakoś wyraźniej. Czujesz się, jesteś, złotym jabłkiem, które nadal dobrze wygląda, choć w środku obumiera.
Tak można całymi latami- autopilot i zawieszenie, gdy już nikt nie patrzy.

Bywa też tak, że nie ukrywasz swojej pustki, która z wolna podchodzi stęchlizną, bagnem.

Co "normalni" ludzie robią, gdy im źle? Chowają się przed upałem w niosącym ukojenie chłodnym cieniu przyjaciół. A może ogrzewają się w promieniach ich zrozumienia? Szczegóły, szczegóły cię męczą. Tyle myśli trzeba koniecznie pomyśleć, po co dokładać do nich jakieś zbędne. Męczące to i niepotrzebne.

A więc przyjaciele. Dobrze się składa, od dawna obiecujesz spotkanie. Trzeba tylko wyjść z domu. Zwlekasz, wahasz się- wystarczy zadzwonić i mogłabyś zostać, położyć się z powrotem.
Ostatecznie wychodzisz. Chłodny wiatr, promienie słońca- może nie będzie tak źle.
Most... most... ludzie czasem skaczą z mostów. Nie takich, oczywiście, ale są inne...

A może olać ludzi? Z ludźmi trzeba rozmawiać- a mogłabyś pójść do lasu, pomilczeć, nikomu się nie tłumaczyć, wyłączyć telefon... zaginąć. Ludzie w lesie czasami giną... spadają z jakiejś skarpy...

Ostatecznie, rozdarta wewnętrznie, docierasz jednak do celu. Wkraczasz między ludzi z uśmiechem, przecież tego właśnie od Ciebie oczekują. Dopiero po dłuższej chwili uświadamiasz sobie, że nie po to tu przyszłaś. Nie, by znów nosić maskę. Potrzebujesz wsparcia, a przyjaciele na pewno Ci je dadzą. Nie umiesz, nie możesz poprosić, ale oni dobrze Cię znają...
Jeśli zapytają, co powiesz? Coś... nie wiesz... nic oczywistego, nie chcesz ich przecież przestraszyć.

Po pierwszym: "Co jest z Tobą?" odpowiadasz odruchowo, że nic, że w porządku. Uwierzył? Może po prostu przyjął Twoją konwencję rozmowy.
Po drugim: "Co Ci jest?" zbierasz się na odwagę i wyznajesz: "Bardzo się martwię". Pytający zmarszczył czoło, może chciał o coś zapytać, ale zakrzyczeli go inni, bo trzeba coś zjeść, wygadać się, opowiedzieć o swoich pomysłach i planach. Nie jesteś tą osobą, dla której się wszyscy zebrali- wiesz to, ale nagle odkrywasz, że jesteś tą osobą, od której się oczekuje związania towarzystwa, bycia tak zwaną "duszą".
Nie wywiązujesz się z tego "obowiązku", więc jednak co rusz ktoś dostrzega, że coś jest z Tobą "nie halo". Jak bardzo, tego nikt nie wie.
Gdy w końcu w czyimś głosie pojawia się irytacja, odpowiadasz agresją- miało nie być straszenia, ale będzie, mówi się trudno. Mówisz coś o natrętnej myśli, że powinnaś coś z sobą zrobić, wspominasz o nacięciach, wyznając z wielkim trudem, co Ci naprawdę chodzi czasami po głowie.
Pada odpowiedź osoby, dla której się wszyscy zebrali, że ona to dopiero ma problemy. Mówi o tym z uśmiechem, order. A ty żałujesz, że w ogóle jesteś w tym miejscu, w tym czasie.

Po którymś tam stwierdzeniu, że "jesteś dziś jakaś dziwna", nagle załapujesz- tak jakby to była matura odpowiadasz w końcu właściwie, pod klucz: "jestem po prostu zmęczona". Ktoś odpowiada: "no właśnie", ktoś inny: "od razu wiedziałam". Gówno wie, ale co jej zrobisz. Wszyscy zadowoleni. Nawet nie zauważyli, że wcześniej mówiłaś, że to nie zmęczenie.



Usłyszałam dziś wiele razy od kogoś, kto uważa, że zna mnie najlepiej, bo najdłużej- takie słowa "nie rozumiesz, bo nie masz dzieci".
No nie mam. Bardzo możliwe, naprawdę bardzo- okazuje się- jest to możliwe, że nigdy ich mieć nie będę.
Pewnie dlatego uważam, że dzieci potrzebują troski- bo ich nie mam.
Pewnie dlatego twierdzę, że ich posiadanie, to odpowiedzialna decyzja- bo ich nie mam.
Pewnie dlatego wciąż się jakimiś zajmuję- bo swoich nie mam.

Ale nie mów mi, że nie rozumiem, bo nie mam dzieci, Twojej nieprzepartej ochoty, by wejść do jakiegoś sklepu.
Owszem, rozumiem.
Nie znasz mnie, bo mnie nie słuchasz. Nie wiesz, jak bardzo czasem potrzebuję kilku chwil wśród zwyczajnych ludzi, by poczuć się częścią tej normalności.

Masz rację, że nie rozumiem. Naprawdę wielu spraw. Mylisz się co do powodów.

Poza tym... wielokrotnie... rozumiem, ale Ty już tego nie słyszysz, pobiegłaś już swoimi słowami w zupełnie innym kierunku, myślami nie byłaś przy mnie nawet przez chwilę.
Nie usłyszałaś wypowiedzianego dziś na głos, z heroicznym śmiesznym wysiłkiem, wołania o pomoc.

Zapewne...

Nie rozumiesz, bo Ty masz dzieci.