Szarość

Czułość spętana niedotknięciem,

zakazy nakazane duszy,

okruchy tych nierozkruszonych

ostatków własnej silnej woli

Ból, który niepodzielony

nie daje unieść się, lecz niesiesz

i krew gotuje się i zmraża,

gdy prawda tłumi myśl szaloną

Nieistniejącym nie zagrażasz,

niezaistniałym nie pamiętasz,

pragnącym niezaspokojenie

łaknącym głodu echo wieczne

Nie, Ty nie możesz

Tak, Ty musisz

i duszę dusząc

bieg wstrzymujesz.

Szarością szarość wciąż podsycasz,

by choć nie żyjąc,

nie umierać.