Wiosna ma to do siebie, że choć budzi do życia całą przyrodę, my- ludzie- czujemy się zmęczeni, wymięci... Ja, szczerze mówiąc, chętnie zapadłabym w jakiś pseudozimowy sen. Oczy zamykają mi się nawet w środku dnia.

Ale są chwile- kradzione, przypadkowe- dla których wiosnę u- wiel- biam! :)

Jak tu nie wierzyć w leśne ogniki?

Jak nie odlecieć w marzenia...?

Jak nie zapłonąć?

...kiedy w drodze z pracy do domu spotyka się takie widoki...

Skoro dziś- gdy boli fizycznie, psychicznie i emocjonalnie- kocham życie tak bardzo, to nie martwię się, co przyniesie przyszłość. Prędzej czy później na pewno będzie dobrze :)

Prawda?