Święta, spacer i strach o małych oczach

Najfajniejsze w świętach jest to,

że gdy pytam, kto pójdzie na spacer,

to może nie być wielkiego entuzjazmu,

ale nikt nie śmie lekceważąco prychnąć :)

Nawet nocą, a spacery nocą są najlepsze.

Na ten konkretny wybrałyśmy się z Mamą.

Świat niby pogrążony w ciemnościach,

śniegu brak,

ale dzięki temu świat nas nie widział,

a my widziałyśmy magię...

Zaczęło się niewinnie- zobaczmy jakie też dekoracje zdobią domy sąsiadów...

Skromniutko w tym roku, ale i tak widać było jak na dłoni,

że po drugiej stronie wioski prąd był jakby tańszy ;P

Szybko się okazało, że nawet blisko ludzi to natura gra pierwsze skrzypce. 

Nieco zaskoczone odkryłyśmy nieznaną nam ścieżkę...

No mieszkam w okolicy 30 lat... ponad...

niby miałyśmy już wracać, ale skoro woła przygoda :)

Udało mi się zgadnąć, gdzie się ta droga skończy, a raczej przetnie dużą arterię ruchu,

ale takich tajemniczych widoków się nie spodziewałam.

Strumyk, mgła i drzewa powinny tworzyć atmosferę grozy,

ale co za psychopata łaziłby po wykrotach w świąteczną noc? ;)

Nie mając odblasków nie zdecydowałyśmy się na wędrówkę wzdłuż

(nie tak znowu) ruchliwej (tego wieczoru) szosy,

ale jakoś musiałyśmy przedostać się do cywilizacji...

Łatwo nie było- i do tego mokro.

Najpierw człapanie i przeskakiwanie podmokłości,

potem wspinaczka.

Cywilizacja.

I znowu dylemat: schodzimy do miasta, czy "na dziko" brniemy w las?

Najpierw obejrzymy co się zmieniło wokół diabelskiego młyna.

Przecież ani czorty, ani czarownice nie zaczepią nas w dniu urodzin Dzieciątka Jezus.

 Miałam taką nadzieję :)

A potem udało mi się odnaleźć ścieżkę, o której tylko słyszałam- i to dawno temu.

Pięła się ku górze, więc przepływający za młynem strumień

mógł jeszcze dla mnie zapłonąć...

Jak roztapiane złoto...

A potem zaczęłam się już poważniej zastanawiać nad tymi czarownicami-

- według legendy to tu się właśnie ukrywały...

Boże Narodzenie ma w sobie jednak coś takiego,

że cały świat jest cieplejszy, życzliwszy...

...no to się bać nie można...

...za bardzo...

Dobrze, że przynajmniej znałam kierunek, bo całkiem mi wyleciało z głowy,

że góra, na którą się wspinamy kryje za sobą drugą, tylko troszkę niższą i wspinaczka będzie podwójna ;)

Zmarznięte ręce nie chciały przestać się trząść, więc ratusz nie wyszedł zbyt fotogenicznie.

Fajne wrażenie- mieć miasto u swoich stóp.

W dolinie ciemniej niż w górze, ale tu już byłam w zasadzie u siebie-

-wiedziałam, że w górze strumyka znajdziemy łatwiejsze przejście.

Nie zawiodłam się :)

A potem hyc- na kolejną górę i znów miasto u stóp,

ale tylko na chwilkę...

...przez opuszczony cmentarz, kawałeczek wsi, kawałeczek lasu, odrobinę pola...

wróciłyśmy do domu.

Mama- jak to Mama- martwiła się co wszyscy jedli jak jej nie było.

Jedli??? Ulżyło im, że mają chwilę na trawienie ;)