Na skraju glinianej przepaści

- Sama nie wiem, czy bardziej boję się umrzeć, czy żyć- powiedziała dziewczynka na skraju glinianej przepaści.
- Dlaczego się boisz? Przecież życie jest dla każdego.- zdziwił się chłopiec.
- Życie jest dla każdego, ale nie jest naszą własnością. A może jest? Możemy je zmieniać, ale nie możemy go dać, pożyczyć, schować...
- Mylisz się. Można dać życie. Dać, odebrać... no, może pożyczyć byłoby najtrudniej.
- A schować?
- Schować?- tym razem zdziwił się bardziej- A po co chować życie? Przed kim je chować?
- Sama nie wiem... chciałabym je na trochę odłożyć, odpocząć, a potem wrócić do niego i może żyć, ale zrobić to tak, by nikt mi nie wypominał, że nie żyłam.
Chłopiec siedział na źdźble trawy, czuł się tam swojsko, bezpiecznie- nie potrafił zrozumieć, dlaczego miałby przerwać życie i wracać do niego za jakiś czas. Życie było takie ciekawe, kolorowe, życie po prostu się działo.
Dziewczynka stała z miną świadczącą o skonsternowaniu. Czuła, że coś nie pasuje, że nie powinna zadawać takich pytań, że nie powinna o tym myśleć. Tyle, że nie tak łatwo powstrzymać myśli. Myśli same się myślą i ani myślą przestać.
Westchnęła.
Chłopiec zsunął się ze źdźbła trawy i stanął obok dziewczynki.
- Nie rozumiem Cię- powiedział po prostu.
- Wiem- odpowiedziała dziewczynka.