Mój Hogwart

Kiedy opuszczałam to miejsce ponad 10 lat temu, wiedziałam, że nieprędko tam wrócę,

ale że wrócę- tego byłam pewna.

Nie miałam też wątpliwości, że nie będzie dnia,

w którym nie wspomniałabym spędzonych tam dni, przeżytych tam chwil, poznanych tam ludzi.

Przez 5 lat technikum był to mój świat-

moja codzienność, poligon doświadczeń życiowych

i kuźnia charakteru.

Tamtym miejscem oddychałam.

Tam odkrywałam kawałeczek po kawałeczku jak to jest być dorosłym.

 Zjawiwszy się tam niezapowiedzianie w minioną sobotę,

stanęłam pośrodku placu i doznałam zupełnie irracjonalnego uczucia, że...

właśnie tu powinnam być :)

W ostatnim czasie nie było we mnie zbyt wiele pewności, ale w tym momencie nie musiałam nad niczym się zastanawiać- po prostu czułam, że odwiedzam dawno nie widzianego przyjaciela.

Co ciekawe, wcale nie bombardowały mnie z każdego kąta wspomnienia- czy to dobre, czy złe.

Co minęło, minęło.

Po prostu nabrałam w płuca powietrza o niepowtarzalnym smaku.

Nigdy nigdzie nie spotkałam się z takim właśnie powietrzem.

Czyste, ale nie krystaliczne jak w górach, tylko... takie po prostu tamtejsze...

...trochę pachnące ziemią, trochę zbożem, trochę wodą- a jednak czyste, żywe, wspaniałe.

Nie byłam tam po nic. Przyglądałam się dziecięcym harcom, obserwowałam zuchowe pląsy, rozmawiałam z młodymi ludźmi, którym było to potrzebne.

Nawet mnie nie dziwi, że widzące mnie po raz pierwszy na oczy dzieciaki, opowiadały mi o swoich sekretach- do tego jestem przyzwyczajona.

Zdziwiło mnie natomiast, że nie umiałam zupełnie określić swojego własnego nastroju.

Z niezmywalnym półuśmiechem na ustach chłonęłam w siebie ten dobry dzień,

który nie był ani echem przeszłości, ani nie gnał w przyszłość.

W "tu i teraz" odpoczęłam od gdybań i rozważań.

Oczyściłam płuca i umysł.

Przez kilka lat przemierzałam te chodniki wiele razy dziennie-

wtedy czułam się częścią tego miejsca, dziś czuję, że to miejsce jest częścią mnie.

Przy szkole istnieje niezwykłe muzeum,

gdzie można zobaczyć jak żyło się naszym dziadkom i pradziadkom-

nikt nie zabrania dotykania eksponatów.

Wręcz przeciwnie,

wspaniała osoba, która opiekuje się muzeum dba,

by zgromadzone w nim przedmioty miały czasem szansę ożyć...

W tym dworku naprawdę kiedyś mieszkano... To się widzi i czuje.

Tym razem opowieść była o tym, jak powstawał chleb,

ale ja pamiętam chwile, gdy ta sama Pani, ucząca mnie niegdyś chemii,

zarażała swoich uczniów miłością do regionu, do małych ojczyzn, do historii i do tego muzeum :)

A przy szkole znajduje się park...

Gdy wspominamy ze znajomymi lata nauki,

zwykle śmiejemy się z tego jak musieliśmy w nim zaliczać na ocenę biegi przełajowe,

ale dla mnie ten park od początku miał o wiele większe znaczenie.

To magia, to historia, to zupełnie niepowtarzalna atmosfera.

W tym roku w maju chciałam fotografować Księżyc właśnie z tego miejsca- 

wtedy się nie udało, plany się zmieniły, ale jeszcze się nie poddaję.

Pamiętam opowieści o tym, jak nocne owady obserwował w tym parku patron szkoły...

Jeśli już iść w czyjeś ślady, to zawsze w ślady wartych tego ludzi :)

Trudno uwierzyć, że to było 19-ego grudnia ;)

Na środku stawu znajduje się wyspa.

Nigdy nie widziałam, by zabrakło w nim wody- teraz została tylko kałuża.

Miałam kiedyś taki pomysł, by na tej wyspie spędzić noc...

pewnie bym się trzęsła ze strachu.

A może wcale nie?

Niesamowite, ale chyba dałoby się przejść staw suchą stopą.

W tym parku jest wszystko- grób nieznanej osoby przeniesiony z pobliskiego pola,

tajemne miejsce,

gdzie po murowanym oczku wodnym zostało tylko kilka porosłych mchem kamieni...

Może i oczko zniknęło, ale ja wiem, że moja mama umawiała się tam na randki ;)

Kurczę, gdzie ta ścieżka, którą tak dzielnie odkopywaliśmy w ramach kary za wagary?

Czy teraz nikt nie wagaruje? A może przełaje nie są już głównym punktem wf-u :)

O, plac zabaw to też coś nowego, ale pasuje tu.

Skoro są dzieci (a są), to i plac zabaw się należy.

W internacie spędziłam tylko kilka nocy, ale pamiętam, że bardzo o tym marzyłam

i cieszę się, że i to marzenie zostało przez szkołę spełnione, jak wiele innych.

Na prawo szkoła, na lewo warsztaty, a na końcu ścieżki muzeum właśnie.

Nie wiem, czy wszyscy to czuli,

ale ja zawsze miałam wrażenie,

że w tej szkole naprawdę czuje się ducha patriotyzmu i wiary.

To nie słynna bijąca wierzba z Hogwartu, ale przesiadywanie pod nią też mogło mieć swoje konsekwencje, bo to miejsce było świetnie widoczne z okien mieszkania dyrektora...

A to trasa wagarowa.

Niewiele jest opcji, gdy szkoła mieści się właściwie w szczerym polu.

Najbardziej nie mogę się nadziwić, że mimo grudnia pogoda była prześliczna.

To już nie szkoła-

nie wiedziałam, że zaplanowano ognisko i to w miejscu,

które i ze szkolnych czasów pamiętam.

Mogłam się zresztą domyślić,

organizatorem całego dnia była moja przyjaciółka i to u jej dziadków,

mieszkających nie tak daleko od szkoły,

odbyło się ognisko,

i to u nich chowałyśmy się przed gorszym dniem w szkole ;)

Szczęśliwy strzał i myszołów też się załapał na zdjęcie :)

Pamiętam inną imprezę w rybakówce...

wtedy nie byliśmy tak grzeczni, ale i średnia wieku wypadała nieco wyżej ;)

Tyle, że nawet najcudowniejszy dzień, kiedyś tam się kończy... :)

Dzięki M.- Ty wiesz jak zagrać na zakamarkach mojej duszy.