Kradzione poczucie bezpieczeństwa

Przysypiam- ani mi przez myśl nie przejdzie, że nie wypada. Wśród przyjaciół wypada wszystko. No, w każdym razie wiele. Wiem, że ta drzemka potrwa ledwie kilka minut a jej skutkiem będzie bezsenność, gdy już dotrę pod kołdrę. Nie mogę się jednak powstrzymać- spokój, który mnie ogarnia coś mi przypomina. Nie wiem co, nie pamiętam. To uczucie jest jakby za szybą- blisko, ale nienamacalne. Nie staram się sobie przypomnieć, powieki opadają kusząc perspektywą skradzionej chwili. Bo chwila ta jest kradziona...

Cofnijmy się o 12 lat. O 12 lat i jakieś dwa miesiące. Wracam z imprezy z kolegą, który- dziś to rozumiem- tak naprawdę jest moim przyjacielem. Może nie wie, może wie, ale zupełnie bez powodu, może nawet niechcący, popchnął mnie w stronę życia. Jak? Potraktował mnie normalnie. Uznał, że to jaka jestem nie jest żadnym dziwactwem- przynajmniej nie takim, by moje towarzystwo go męczyło, dręczyło. W tym wieku (lat 18) liczy się lans. Dziwię się za każdym razem, że mimo to mieszczę się w jego kręgu.
Jedziemy i milczymy. Nie musimy rozmawiać. Cudowne uczucie luzu, rzadkie wśród nastolatków- mówimy, gdy mamy sobie coś do powiedzenia, ale milczenie nie powoduje zagęszczenia atmosfery.
Jedziemy. Z rzadka rzuca ulubione przeze mnie komentarze na temat mijanych miejscowości, minionych zdarzeń- nieświadomie uczy mnie życia. Z różnych powodów wcześniej nie bardzo to życie poznałam, więc chłonę wszystkie te anegdoty, a on opowiada co jeszcze mi kiedyś pokaże. Wiem, że to mało prawdopodobne, by miał okazję spełnić te plany, ale słucham go zachwycona, że w ogóle chce mi to mówić.
Jedziemy głównie milcząc. Patrzy na drogę. Ja też, ale- jak zwykle- dokładnie rejestruję każdą zmianę w jego twarzy, studiuję go kątem oka. To nic wyjątkowego. Uczę się przez obserwację, by kiedyś wreszcie, choć w części, odnajdywać się w świecie ludzi.
W tym milczeniu jest coś... Bezpieczeństwo. Nie muszę się martwić co powiem, nie muszę się martwić o drogę ani o to co spotkam u jej kresu- wszystkim się zajął, ja mogę tylko się dziwić, że nic nie muszę.
Wtedy jeszcze nie umiałam rozpłynąć się w kradzionej chwili. Tego nauczyłam się dużo później. Tego, że mi wolno, że to nic zdrożnego, że taka chwila spokoju nie ma złych konsekwencji. Wtedy wciąż się bałam, że może powinnam... coś, cokolwiek. Że może to wygląda nie tak jak należy. Byłam jak oszalały kanarek wychowany w klatce, wypuszczony na wolność. Jak pies ćwiczony do walki i nagle uwolniony od ciągłej konieczności obrony. Nie umiałam przestać.

Dziś jest inaczej. Wiem, że to ode mnie zależy jakie znaczenie nadam chwilom. Wiem, że kilka minut, które ktoś inny oznaczył nie jest przewinieniem, ale prezentem od losu, by na chwilę przymknąć zmęczone oczy, wyłączyć przemęczony instynkt obronny. W takich chwilach, które nie niosą żadnego zagrożenia- jestem księżniczką i świat nie ma prawa na mnie krzyczeć.

Gdzieś na granicy świadomości, bo przecież nie jest to sen głęboki, ale półświadoma drzemka, uśmiecham się sama do siebie.
Niczego nie odbiorą temu, kto nic nie posiada. Ne zarzucą kradzieży temu, kto o nic nie zabiega.
A jeśli? To, głupcy- nie widzą mnie prawdziwej.