Różowe ścielisz niebo

Różowe niebo u mych stóp ścielisz,
co ja mam począć z tym niebem?
Ci, co ich chciałam, ci mnie nie chcieli
a Tobie mam stać się chlebem?

Splatasz z mą dłonią swą dłoń spracowaną
i śpiewasz słowa pociechy.
Cierpliwość nosisz nieporównaną,
darujesz mi spokój i śmiechy.

Jak długo mogę zwracać dłoń ku słońcu,
przyjmować to, co mi dajesz?
Jak długo chcieć nie pamiętać o końcu
powtarzać, że się nie stajesz?

Dlaczego głuchyś i nie widzisz ludzi,
którzy Ci klęskę wieszczą?
Dlaczego rozum Twój jeszcze się łudzi,
a myśli Twoje mnie mieszczą?

Nie chciej mnie, proszę, nie chciej mnie przy sobie,
co ja mam zrobić z tym niebem?
Tych, co mnie chcieli nie wybrałam sobie
nie mogę stać Ci się chlebem.

Skorupą pustą jest już moja dusza,
inny już zabrał co miałam.
Śpiew tęsknot wielkich zastąpiła głusza
a co zostało, rozdałam.

Każdemu uśmiech i trzy dobre słowa,
taka jest serca zasada.
Jeśli Cię zwiodła czuła moja mowa,
runie Twych planów fasada.

Różowe niebo u mych stóp rozkładasz
lecz jakim prawem to robisz?
Dlaczego z góry skłonność mą zakładasz,
a zaprzeczenia me drobisz?

Patrzę na niebo, które chcesz mi dawać
i wzdycham nad tym spokojem.
Czy spokój może tęsknotę zadawać?
Stawać się niepokojem?

Miejsce po sercu krwawi, boli, parzy-
wiem, że tak samo Twoje,
ale mojemu nic już się nie marzy,
zamknęło swoje podwoje.

Ty ciągle jeszcze szukasz ukojenia
ja je znalazłam w martwocie.
Ty się buntujesz, a ja pokrzepienia
szukam w serc wielu łopocie.

Oddaję siebie na pożywkę światu
ze świata siebie budując.
Tobie dłoń daję swoją jako bratu
nic więcej nie obiecując.

Weź, jeśli tego Ci właśnie potrzeba,
jeśli nie tego, nie bierz.
Lecz nie rozkładaj już przede mną nieba,
bym nie straciła siebie.