Miłosierdzie, aborcja i zawsze zbyt ciasne myśli

Chciałabym napisać, że rzadko mi się zdarza wypowiadać na tematy, które mnie nie dotyczą, ale tak naprawdę mało jest wokół mnie tematów, od których mogłabym się zupełnie odciąć i z całą pewnością powiedzieć, że nigdy w życiu dotyczyć mnie nie będą. Nigdy nie mów nigdy- powiadają mędrcy i wierzę, że to jedna z najbardziej uniwersalnych rad, jakie można otrzymać.

Tak więc zdarza mi się wypowiadać na temat dzieci i ich wychowania, chociaż własnych nie posiadam. Dopuszczam jednak taką ewentualność, że jeszcze pojawią się w moim życiu, że jak nie własne, to może cudze, z którymi będę pracować, że "wszystkie dzieci nasze są" i za wszystkie jesteśmy- jako społeczeństwo- współodpowiedzialni, że w końcu bycie super ciocią, to zaszczyt, który zobowiązuje.
A gdyby w moim życiu miało zagościć potomstwo własne, to licząc się z tym, że w wielu sprawach łuski opadną mi z oczu, uważam jednak, że warto mieć zawczasu wszystko przemyślane i poukładane.

Ad rem.
Zdarzyło mi się dziś usłyszeć, że temat aborcji znów wrze.
Nie należę do osób zmęczonych wałkowaniem tego na okrągło- wręcz przeciwnie, uważam, że jest to temat, który koniecznie powinien co jakiś czas wypływać, bo nie ma nic gorszego, niż przestarzałe przepisy w tak ważkich kwestiach. Niemniej nie znaczy to, że zgadzam się z obrońcami ludobójstwa w tej postaci, ani z przeciwnikami ratowania matek, których życiu ciąża zagraża. Każdy przypadek jest inny, ale prawo jest dla wszystkich.

Czy uważam, że dotychczasowe prawo odnoszące się do aborcji jest złe?
TAK! TAK! i jeszcze raz TAK!
Nie rozumiem, nie mogę pojąć jak można tak po prostu przekreślać czyjeś życie, mordować (TAK! MORDOWAĆ!) tylko dlatego, że ktoś nie jest idealny- bo ma jeden chromosom za dużo, albo dwie kończyny za mało.
Zabrzmiało drastycznie? Jeszcze za mało. Ludzie bez kończyn żyją niejednokrotnie lepiej, niż wiele zupełnie zdrowych osób! Osoby z zespołem Downa są ciepłe, życzliwe, cudowne i nie zabijają!
Zresztą, czy kogoś dorosłego skazano by na karę śmierci za "domniemanie niezaradności"? Nawet za domniemanie okrucieństwa nie, a niezaradnych osób zdrowych są miliony...

Ja wiem, nie zamknę oczu i nie będę udawała, że nie- wiem, że są takie deformacje, które odbierają maleństwu wszelkie szanse, nawet podobieństwo do istoty żyjącej, że zdarza się, że zamiast dzieciątka pojawiają się rozsypane zlepki komórek. Wiem. Czuję, że okrucieństwem byłoby zmuszać matkę do donoszenia ciąży, która nie zakończy się porodem dziecka. A jednak... Nawet nie wierząc w cuda...
Jak można do "worka" z napisem: "DO WYMORDOWANIA" wrzucać małych ludzi, którzy mają szanse żyć i to żyć godnie i mądrze.

Spotkałam się z takim zdaniem, że to barbarzyństwo zmuszać rodziców przerażonych wizją wychowania niepełnosprawnego dziecka, do sprowadzenia go na ten świat. Barbarzyństwo, bo jeśli oddadzą je do adopcji, to całe życie będą się zmagać z poczuciem winy.
Naprawdę?! Z poczuciem winy, że dali mu szansę żyć? Naprawdę lepiej będą się czuli, jeśli je zabiją? To ja się boję żyć w tym społeczeństwie.

Wołanie o wolność kobiety wywołuje we mnie obrzydzenie. Aborcja na życzenie, bo coś nie poszło, bo nie taki był plan, bo nie teraz... Jak spojrzysz później w oczy swojemu przyszłemu dziecku, gdy Ci powie, że marzy o starszym bracie? Jak spojrzysz w oczy mężowi, gdy okaże się, że już nie możesz mieć dzieci, bo wcześniej po prostu ich nie chciałaś? Jak spojrzysz w oczy sobie, gdy zrozumiesz, że jest w Tobie miłość, której już nie masz komu przekazać?
Jaki psycholog, psychiatra, czy nie wiem już kto wymaże skutki takiej traumy?
Zostać mordercą na życzenie? Pewnego popołudnia, po spotkaniu służbowym, przed wizytą u kosmetyczki?!!!
Ja rzygam na taką wolność.

Dzieci pochodzące z gwałtu. Ciemność. Patrzenie na własny brzuch z przerażeniem, z nienawiścią, kilka miesięcy męczarni fizycznych i psychicznych, a potem wyrzuty sumienia, że się oddaje własne dziecko lub patrzenie na nie przez lata i wspominanie, w jak potwornych okolicznościach przyszło na świat. Tak.
Tylko, że to nie jest jedyny scenariusz. Drugi jest taki, że za bestialstwo nieznanego sprawcy, który w najlepszym razie na kilka lat trafi do więzienia, zemścisz się na własnym, niewinnym i kochającym Cię bezgranicznie dziecku. Zemścisz się w sposób najstraszliwszy. Kara śmierci. Oto niewinny idzie na szafot za cudze winy. Myślałby kto, że lincz na podstawie pochopnego wyroku już zwalczyliśmy...
Rozumiem, że ciąża po gwałcie to trudny, a niejednokrotnie straszny czas, ale jeśli jakikolwiek lekarz uważa, że w powrocie do psychicznej równowagi pomoże kobiecie popełnienie morderstwa z emocji, które przecież mogą się wyciszyć, z przerażenia, które może minąć, z rozpaczy, z której można się wydobyć, to nie jest lekarzem- jest bestią ciągnącą tę kobietę na mentalny stos i wkładającą jej samej żagiew w rękę...

A jednak nowy pomysł, by przerwanie ciąży było absolutnie, bezsprzecznie i niezależnie od wszystkiego zakazane, przeraża mnie. Dlaczego jakiś polityk, który nie zna mnie, na oczy mnie nie widział i pewnie nie zobaczy, rości sobie prawo należne wyłącznie mnie i mojej rodzinie do strasznej, ale ważnej decyzji: kogo ratować, gdy ciąża zagraża życiu matki?
A jeśli ciąża jest pozamaciczna lub istnieją inne komplikacje? A jeśli oboje mieliby umrzeć- i matka, i dziecko?
Ja nie wołam: ratujcie matkę, bo będzie miała inne dzieci. Dreszcz mnie przechodzi, gdy słyszę tego rodzaju pocieszenia w kierunku kobiet, które poroniły. Jestem przekonana, że dziecko jest wartością najwyższą. A jednak... "Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono"... Nie więcej i nie mniej.
Nie jest to wybór, który chciałabym pozostawić w rękach polityków, którzy nie wzbudzają mojego, najmniejszego choćby, zaufania.
Chcę wierzyć, że stojąc przed wyborem: ja, albo moje dziecko- wybrałabym je i byłabym z tego dumna. Pewności mieć na szczęście nie mogę, bo nie byłam dzięki Bogu w takiej sytuacji.

Dziś niedziela Miłosierdzia Bożego. Tego bezgranicznego cudu przebaczenia, zrozumienia, życzliwości... Partia rządząca powinna się temu miłosierdziu przyjrzeć, potem się pomodlić, a w końcu zastanowić się dobrze, czy nie staje na miejscu Boga. Dopiero wtedy można przejść do rozmów nad tak ważkim tematem...

Oby każde życie rozwijało się tyleż niewinnie, co bezpiecznie.

Niekiedy z najtrudniejszych warunków,

najpiękniejsze się biorą kwiaty.